BTS - [_____] [ V x TaeHyung x Kook ] Part 2

เวลาราวๆประมาณบ่ายสองโมง เด็กหนุ่มวัย17ปี(นับจีน) นอนอยู่บนเตียงไซส์สำหรรับนอนคนเดียว มือเล็กของเด็กหนุ่ม ได้เอื้อมมือมาหยิบ Galaxy Note2 ที่อยู่ข้างตัวหลังจากตื่นขึ้นมา นิ้วเรียวเลื่อนปลดล็อกจอ พร้อมส่งข้อความผ่านแอพพลิเคชั่นไลน์ไปหาคนที่เขาคิดถึงในตอนนี้





[กุกกี้ : ทำไม หมาวีอาบน้ำนานจัง กระต่ายกุกคิดถึงนะ]

[หมาแท : หมาวี Send a image ]

15 นาทีผ่านไป

[หมาแท : เงียบทำไมหรอครับ ] เด็กหนุ่มที่ชื่อว่า จอน จองกุก หรือ กุกกี้ ตอนนี้อยู่ในสภาพที่เรียกว่าช็อกก็อาจจะเป็นได้ เหตุคงมาจากภาพที่ถูกส่งมาในโทรศัพท์เป็นภาพ วีถ่ายรูปกับกระจกในสภาพเปลือยกายเผยให้เห็นทุกสัดส่วน มันคงไม่ทำให้จองกุกช็อกเท่ากับ ถุงยางใช้แล้วมันตกอยู่ที่ข้างๆตัวของวี มือที่มีอาการสั่นเล็กน้อยของจองกุก ค่อยๆพิมพ์ข้อความลงบนจอโทรศัพท์หลังจากที่ได้สติกลับคืนมาบางส่วน

[กุกกี้ : ปะเปล่าครับ ผมไปทำธุระก่อนนะครับ] โทรศัพท์ตกลงบนเตียงของเขาเพราะมือของจองกุกไร้เรี่ยวแรงที่จะถือมันต่อ จองกุกค่อยๆชันขึ้นมาตามความรู้สึกของเขาแขนทั้งของข้างกอดเข่าเอาไว้ ใบหน้าที่แสนหวานน่ารัก พุบลงบนแขนของเขาพร้อมน้ำตาที่ค่อยๆไหลรินลงบนแก้มยุ้ยจนหลับไปเพราะความเพลียในที่สุด เวลาล่วงเลยมาถึงช่วงเย็นของวันนั้น รถ BMW 320d คันสีขาวเข้ามาจอดภายในบ้าน ชายหญิงวัยกลางคนลงจากรถกำลังเข้าบ้านก็ได้พบสิ่ผิดสังเกตของพวกเขา เจ้าตัวแสบของพวกเขาไม่ได้อยู่หน้าโทรทัศน์กลางบ้านเหมือนอย่างเคย





"คุณเดี๋ยวขอขึ้นไปดูลูกหน่อยนะ"

"จ่ะๆ ไปเถอะเดี๋ยวผมไปอาบน้ำก่อนนะ" ชายหญิงทั้งสองได้แยกจากกันเพื่อไปทำธุระส่วนตัว หญิงที่เพิ่งเข้ามาคือผู้ซึ่งเป็นแม่แท้ๆของจองกุก เดินขึ้นบันไดมาจนถึงห้องนอนของลูกชายคนเดียวของเขา เสียงเคาะประตูคงไม่จำเป็นกับบ้านหลังนี้ เนื่องจากเหมือนเป็นความไว้วางไว้และไม่มีความลับต่อกัน





"แม่เข้าไปนะลูก" แต่ภึงจะเปิดประตูโดยไม่เคาะ แต่ก็บอกให้อีกฝ่ายรู้เสมอ เมื่อเธอเดินเข้ามาก็พบกับลูกนอนหลับอยู่บนที่นอน เธอนั่งบนบนขอบเตียงของลูกเธอ ค่อยจัดท่าให้ลูกของเธอนอนสบายที่สุด มือที่แสนอบอุ่นและนุ่มของผู้เป็นแม่ค่อยๆลูบผมที่ปรกลงหน้าของลูกเธอ แต่เมื่อเธอกลับสังเกตุเห็นคราบน้ำตาบนในหน้าของลูกเธอ สัญชาตญาณของผู้เป็นแม่ย่อมห่วงลูกเสมอ

"คุณ.." ชายวัยกลางคนที่เป็นคู่ของหญิงสาวคนนี้หรือ พ่อของจองกุกได้เดินเข้ามาในห้อง พร้อมกล่าวเรียกผู้ซึ่งเป็นภรรยสของตน แต่ได้เพียงแค่เรียกเท่านั้นก็ต้องเงียบไว้ก่อนเพราะสัญญาณ นิ้วชี้แตะที่ริมฝีปากที่ภรรยาตนส่งมาให้ หญิงสาวจึงลุกขึ้นมาแล้วควงแขนพาสามีตนออกจากห้อง





"คุณคะจองกุกลูกเราเหมือนมีเรื่องกลุ้มใจนะคะ"

"ทำไมคุณคิดแบบนั้นล่ะ"

"ลูกเราน่ะ ไม่ใช่เด็กขี้แงนะคุณลูกเราน่ะ บางครั้งการพูดการจาฉลาดมากเลยนะ ชั้นยังจำครั้งล่าสุดที่ลูกเราร้องไห้ไม่ได้เลย”

“ก็จริงแต่ถ้าลูกอยากบอกเราเมื่อไหร่คงบอกเองแหละคุณ”

“แต่ชั้นเป็นห่วงลูกหนิ่” เป็นจังหวะเดียวกันกับ จองกุกที่เดินผ่านห้องครัวที่มีพ่อกับแม่ของเขานั่งคุยกันอยู่ที่โต๊ะกินข้าว แต่จองกุกกลับไม่ได้เข้าไปหาท่านทั้งสอง ร่างเล็กเดินหยิบกุญแจรถพร้อมตรงไปยังรถประจำตำแหน่งของพ่อที่จอดอยู่หน้าบ้าน BMW 320d ค่อยๆถอยออกจากที่จอดรถช้าๆ แล้วขับออกจากบ้านไป





รถประจำตำแหน่งของพ่อที่จองกุกขับมาตอนนี้ถูกจอดอยู่ที่ลานจอดรถมหาวิทยาลัยโซล ร่างบางจองกุกค่อยๆเดินเข้ามาในห้องทำงานอาจารย์ มองไปยังโต๊ะที่เขาคุ้นเคย โต๊ะทำงานของอาจารย์ทงเฮ




“อ่า จองกุกมาหาอาถึงที่มีอะไรป่าว สีหน้าดูไม่ดีเลยนะ”

“ผมว่าแทฮยอง เค้ามีอีกคนอ่ะครับ”

“อ่าวทำไมคิดแบบนั้นล่ะ”

“อ่อ… เพราะภาพนี้หรอมันก็น่าคิดนะ แทฮยองไม่เคยส่งอะไรทำนองนี้มาให้หนิ่” ทงเฮ ยืนโทรศัพท์คืนให้จองกุก หลังจากที่จองกุกเปิดภาพที่วีส่งมาให้ดู

“ก็ใช่ครับ วันนี้ผมเดินผ่านแม่เค้าคุยกับพ่อเรื่องผม เหมือนแม่เห็นผมร้องไห้ผมไม่สบายใจเลยครับ”

“แล้วปาร์คบอมรู้ไหมล่ะ ว่าเราน่ะร้องไห้เสียใจเนี่ยเพราะใคร”

“ยังไม่รู้ครับ ผมไม่ได้บอกท่านเลย”

“อาว่านะ เราน่ะบอกเรื่องนี้กับแม่เถอะนะ ปาร์คบอมคงเข้าใจแหละ”

“ครับ อาทงเฮ ผมกลับก่อนนะครับ”

“กลับดีๆล่ะว่างๆอาจะไปเยี่ยมที่บ้านนะ” จองกุกโค้งให้ทงเฮผู้เป็นอาแล้วเดินออกแยกจากทงเฮ รถของพ่อคันเดิม ค่อยๆวิ่งในเลนส์เกือบขวาสุดจนเกือบถึงบ้าน จองกุกก็จอดรถเข้าข้างทาง เสียง’ติ๊กแต็ก’ ที่ดังซ้ำไปซ้ำมาเป็นสัญญาณของไฟฉุกเฉินหรือไฟสต็อป ที่ใช้เมื่อจอดรถข้างทางหรือรถมีปัญหาต้องจอด จองกุกนั่งเอามือวางขัดกันเหนือพวงมาลัยแล้สเอาคางไปเท้าเบาๆ ครุนคิดถึงเรื่องที่ไปปรึกษากับอามาเมื่อสักครู่ แต่หากว่าเขาได้เพียงแค่คิดเท่านั้นหลังของจองกุกล้มตัวลงพิงกับพนักพิงอีกครั้ง จนผ่านไปราวเกือบชั่วโมงรถได้ถูกสตาร์ทขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับร่างบางที่เหมือนจะเลือกได้แล้วว่าจะทำยังไงต่อไป





เสียงเคาะประตูห้องนอนของแม่กับพ่อถูกทำให้เกิดขึ้นโดยจองกุก




“แม่ครับเปิดประตูหน่อยครับ”

“จ๊าๆ มีอะไรครับจองกุกทำไม...” ปาร์คบอมที่กำลังจะถามลูกของเธอว่าหายไปไหนมาทำไมถึงทำหน้ากลุ้มแบบนั้น หลังจากที่จองกุกเข้ามากอดเธอ

“แม่ครับ ผม…..”

“ลูกโดนใครหักอกมาหรอจ๊ะ”

“.... ครับ แต่ไม่รู้ว่าผมโดนทิ้งหรือเปล่า” จองกุกอึ้งไปกับคำพูดของแม่ไปพักนึงก่อนจะตอบตาม ความจริงที่กำลังจะมาบอกให้ท่านได้รับรู้อยู่แล้ว

“ทำไมล่ะ แต่ไม่เห็นพามาหาแม่กับพ่อเลยนะ”

“แม่กับพ่อจะรับได้หรอครับ ว่าผมมีแฟนเป็นผู้ชายด้วยกัน”



“.... รับได้สิ่ ถึงจองกุกจะเป็นลูกชายคนเดียวของแม่นะ ถึงลูกจะมีแฟนเป็นผู้ชายด้วยกัน ลูกก็เป็นลูกแม่อยู่ดี” คงจะราบรื่นกว่านี้หากพ่อของจองกุกไม่ได้ยินสิ่่งที่จองกุกกำลังคุยกับแม่ ชานยอลที่ยืนอยู่ตรงบันไดจึงเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานที่อยู่ข้างล่าง รูปถ่ายในโต๊ะทำงานของเขาถูกหยิบขึ้นมาดูเป็นเวลานาน มีเพียงแค่โคมไฟบนโต๊ะทำงานเท่านั้นที่คอยให้แสงสว่าง มือยาวหยาบของชานยอลพลิกดูข้างหลังภาพนั้น ‘พี่ไม่มีของขวัญให้นายหรอกนะชานยอล พี่มีแค่ภาพที่พี่คอยถ่ายชานยอลเอาไว้ พี่รักชานยอลนะ’