BTS - [_____] [ V x TaeHyung x Kook ] Part 4

อาจจะเป็นโชคเข้าข้างแทฮยองก็เป็นได้ที่ เป็นร้านอาหารจีนแบบเหลาทำให้แบ่งโต๊ะเป็นห้องๆไป อย่างน้อยๆสำหรับแทฮยองก็คงจะเป็นการลดโอกาสของความเป็นไปได้ ที่จะเจอจองกุก ขณะที่แทฮยองกำลังยืนใช้ความคิดที่จะเข้าข้างตัวเอง วีได้หันกลับมาเห็นว่าแฝดของจนไม่ได้เดินตามมาด้วยจึงเดินกลับมาหา แล้วจับมือของแทฮยองให้เดินตามเขามาด้วย





“เข้ามากันช้าจริง จีบกันอยู่ได้นะ” ดาร่าที่นั่งสั่งอาหารจีนมาจนเรียกว่า แทบจะล้นโต๊ะกลมโต๊ะนี้ สำหรับคนจนหรือคนธรรมดาอาจจะบอกว่า มันเยอะเกินความจำเป็นและออกไปทางพุ่มเพือยเสียด้วยซ้ำ กล่าวแซวลูกแฝดของตนที่กำลังเปิดประตูไม้เลื่อนบางๆเข้ามา





“เปล่าหรอกครับแม่”


“แทฮยองเป็นอะไรเปล่า เงียบตั้งแต่มาถึงเลยนะ”


“อ่า.. เปล่าหรอกครับ ”


“วีลูกหยอกอะไรน้องหรือเปล่า ทำไมน้องมึนขนาดนี้”







“ขออนุญาติเสริฟอาหารนะคะ” พนักงานหญิงพร้อมชุดจีน สองคนได้เข้นรถเข็นเข้ามาเสริฟอาหารเพิ่ม พร้อมกับเติมเครื่องดื่มที่พร่องลงไปบ้างขอดาร่าที่นั่งรอ ลูกชายแฝดของเธอ





“เอ้าไหนๆ อาหารก็มาครบละ กินให้มันเยอะๆล่ะ”


“แม่บอกใครครับผมหรือวี”


“ทั้งคู่นั้นแหละ ตัวจะแห้งไปไหนกระดุกยังไม่ปิดกินๆเข้าไป ดูอย่างจองกุก เพื่อนแกหน่อยสิ่แทฮยอง โตไวกว่าแกอีก” หลังจากที่ดาร่าบ่น ลูกชายของเขา ด้วยความเร็วราวกับเป็นแร็พเปอร์ ก็ได้หมุนกระจกกลางโต๊ะให้ เป๋าฮื้อน้ำแดง และเป็ดปักปิ่งไปให้ ทางวีและแทฮยองที่นั่ง อยู่ฝั่งตรงข้ามของเขา




“แม่เดี๋ยวนะ แล้วแม่...”


“ขนมจีบกุ้ง กระเพาะปลา ปลากระพงนึ่งมะนาว” วีที่กำลังจะถามว่า แม่เลื่อน เป๋าฮื้อน้ำแดง กับเป็ดปักกิ่ง ที่เรียกว่าเป็นตัวหลักๆของโต๊ะจีนมาให้เขา แต่ความสงสัยก็หมดไปเมื่อ แทฮยองร่ายรายการอาหารที่อยู่ทางฝั่งของแม่





กลับมาทางฝั่งของจองกุก ตอนนี้กำลังล้างมืออยู่ในห้องน้ำ และกำลังจะออกจากห้องน้ำ ก็สวนกับ แทฮยองที่เพิ่งจะเดินเข้ามา





“จองกุก”


“..”


“จองกุก” หากไร้ซึ่งเสียงตอบกลับจากอีกฝ่าย จองกุก เดินสวนเขาออกจากที่ตรงนั้นด้วยความเร็ว หากแต่นี้ก็เหมือนละครทั่วๆไป แทฮยองก็ตามจองกุกด้วยความเร็ว แล้วจับข้อมือของอีกคนไว้





“จองกุกนายเป็นอะไร”


“เปล่าครับ ฮยองปล่อยผมด้วย พ่อผมรอนานแล้ว” จองกุกว่าพร้อมแกะมือของแทฮยองออก แล้วเดินหันหลังกลับออกไป ปล่อยให้แทฮยองยืนงงกลับการกระทำของอีกคน




‘ตึ๋งตึง...’ เสียงแจ้งเตือนของแอพพลิเคชั่นไลน์ ในโทรศัพทท์ของแทฮยองดังขึ้นพร้อมๆกับข้อความ




[กุกกี้ : ผมรู้ว่าฮยอง งง ฮยองทำอะไรฮยองย่อมรู้อยู่แก่ใจนะ]


[หมาแท : ฮยองไปทำอะไรผิด]


20 นาทีถัดมา หลังจากที่แทฮยองกลับมานั่งที่โต๊ะกับครอบครัวจนถึงตอน คิดเงินในระหว่างที่รอใบสลิป สำหรับเซ็นจากการจ่ายผ่านบัตรเครดิต แทฮยองก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดส่งข้อความผ่าน แอพพลิเคชั่นไลนือีกครั้ง


[หมาแท : จอนจองกุก มาคุยกันเลยนะ]





[กุกกี้ : อะไรฮยอง ผมปั่นจัรยานกลับบ้านนะผมไม่ว่างคุยหรอก ]


[กุกกี้ : อ่อ ผมถึงบ้านผมคงเหนื่อย คงคุยกับอยองไม่ได้ ฝันดีครับ]


[แทฮยอง : เดี๋ยวสิ่] คงช้าไปสำหรับแทฮยอง เพราะข้อความที่ส่งไป ถึงจะเป็นนาทีเดียวกกัน แต่อีกฝ่ายกลับไม่ได้อ่าน ไม่มีคำว่า Read ให้เห็น





จองกุกที่ถึงบ้านเรียบร้อยแล้ว ก็เดินขึ้นห้องแล้วปิดโทรศัพท์ของเขาทันที จากนั้น โทรศัพท์ก้อยู่ในสภาพเดียวกับเจ้าของ หลังของจองกุก เอนล้มลงนอนราบไปกับเตียงพร้อมๆกับ Note2 ที่ค่อยๆลงมาบนที่นอนถูกปล่อยจากมือของจองกุก วันนี้คงหมดไปอีก 1 วัน สำหรับ จองกุก วันนี้เขาคงไม่เหนื่อยเท่าไหร่หากว่าเขาไม่เจอแทฮยอง จองกุกคิดกับตัวเองว่าอะไรมันจะเกิดก็ต้องเกิด ตั๋วเครื่องบินสำหรับการบินมาประเทศไทย ตอนนี้มันอยู่ในมือของเขาแล้ว และอาจจะต้องพูดว่า ลาก่อนนะแทฮยองฮยอง