00.05 เจ้าหน้าที่ตำรวจได้เข้ามาดูเหตุการณ์ ครั้งนี้โดยมีซูโฮเป็นพยานบุคคล
เพราะเป็นผู้เห็นเหตุการณ์ หลังจากให้ปากคำกับเจ้าหน้าที่ตำรวจเสร็จ
ซูโฮก็ได้เดินกลับมาที่บ้านของเขา
ที่ตอนนี้หน้าบ้านเขาโล่งผิดปกติตรงที่ไม่มีรถของเขาจอดอยู่
‘ตึง
ตือรือรื้องตึงตึง ‘ เสียงเรียกเข้าของ
Samsung Galaxy S4
ได้ดังขึ้นพร้อมเบอร์จากต่างประเทศที่โทรเข้ามา
“ครับ”
“พี่ไม่มีรถไปรับนะครับ”
“บ่ายโมง พี่เข้าเวรอ่ะ
กลับมาที่บ้านเองได้ไหม หรือจะมารอพี่ที่โรงพยาบาล”
“เลิกงาน บ่าย3 ครับๆ เจอกันครับ”
เมื่อสิ้นสุดบทสนทนา
ซูโฮก็ได้เดินเข้าบ้านแล้วจัดของเล็กน้อยก่อนจะพาร่างของเขาขึ้นไปยังห้องนอน
เพื่อที่จะได้อาบน้ำและนอนหลับไปกับค่ำคืนที่หวังว่าจะเงียบสงบ
เพราะเจอเรื่องร้ายๆมา
ร่างเปลื่อยเปล่าของซูโฮยืนอยู่ใต้สายน้ำจากฝักบัว
ไอจากน้ำอุ่น ที่ออกมาจากฝักบัวมากระทบกับอากาศที่เกือบจะเย็นทำให้กระจก Tempered
glass เป็นฝ้าสีขาวและมีหยดน้ำกระเด็นมาติดที่กระจก
อื้อ....
เสียงร้องของซูโฮที่ดังรอดอออกมาจากมือที่เอามาปิดปากเขาอยู่
มือปริศนาที่มาปิดปากและค่อยๆลากเขาจากข้างหลัง
ชายลึกลับได้ลากตัวซูโฮมายังที่นอนที่อยู่ด้านหลัง
ไม่ว่าซูโฮพยายามดิ้นยังไงก็ไม่สามารถหลุดออกจากแขนแกร่งนี้ได้
### nc ###
“อือ..”
เสียงของซูโฮได้หายไปเมื่อมีก้อนผ้ามาอยู่ในปากของเขา สภาพของซูโฮตอนนี้ล่อแหลมมากร่างกายที่ไร้ซึ่งสิ่งปกปิดใดๆ
แม้ผ้าเช็ดตัวผืนเล็ก มือที่พยายามดันอีกคนออก แต่ตอนนี้มือทั้งสองข้างพร้อมเท้าทั้งสองข้างนั้นได้ถูกผูกด้วยเส้นเอ็น
จากคนลึกลับคนนี้ และสัมผัสอันแผ่วเบาได้เริ่มสร้างความกลัวให้กับซูโฮ ร่างกายของซูโฮถูกชายลึกลับไซร้ไปตามต้นคอแล้วแผงอกขาวเบาๆ
มือของชายลึกลับคลึงสะโพกของซูโฮอย่าทะนุถนอม ไม่มีแม้แต่รอยคิสมาร์ค นิ้วจากชายลึกลับได้ส่งเข้ามาในช่องทางสีหวานของซูโฮ
นิ้วมือเพียงหนึ่งนิ้วที่สอดเข้าไปยังในช่องทางของคนที่ไม่เต็มใจแม้จะเข้ายาก
แต่ไม่เสียความพยายามของชายลึกลับเมื่อเข้ามาได้
เขาก็เริ่มใช้นิ้วงคลึงช่องทางของซูโฮ ร่างของซูโฮที่เคยดินขันขืนตอนนี้
กลับต้องอยู่เฉยๆเพราะความรู้สึกเจ็บเล็กน้อยที่ช่องทางของตัวเอง
จากสิ่งประหลาดที่เข้ามาในร่างกาย
“อ้า.. ออกไปนะ”
เมื่อชายลึกลับได้เอาผ้าที่อยู่ในปากของซูโฮออก
ซูโฮก็เริ่มสั่งให้ชายลึกลับหยุดการกระทำทั้งหมด แต่กลับไม่ใช่แบบนั้น นิ้วของชายลึกลับได้เพิ่มเข้าไปในช่องทางของซูโฮ
พร้อมกับค่อยๆคลึงมันอย่างใจเย็น ชายลึกลับกดจูบลงบนขมับของซูโฮอย่างแผ่วเบา
เพื่อหวังจะให้ซูโฮได้ผ่อนคลาย
“อ่ะ..
หยุดเถอะ ฮึก” กับชายปริศนา คงจะไร้ประโยชน์ที่จะร้องขอให้เขาหยุดการกระทำนั้น
แก่นกายของชายลึกลับได้เข้ามาในช่องทางของซูโฮแทนที่นิ้วของเขาไปก่อนหน้านั้น
“ฮือ.. ฮึก ”
น้ำตาของซูโฮเริ่มไหลออกมา ความอดทนต่อเหตุการณ์นี้ของเขามันจบลงแล้ว
เขารับไม่ไหวแล้วกลับกันชายลึกลับยังไม่หยุดการกระทำนั้น
เขาค่อยๆขยับแก่นกายในช่องทางของเขา ช่องทางที่ตอดรัดแก่นกายของเขา
กับการขยับเป็นจังหวะช้าๆเส้นเอ็นที่มัดไว้ก่อนหน้าค่อยๆหลวมลงจนตอนนี้
มันได้หลุดออกจากกัน มือของซูโฮเป็ นอิสระแล้ว
แต่ซูโอกลับไม่มีแรงที่จะผลักคนตรงหน้าออกเพราะความเสียวที่อีกคนกำลังมอบให้โดยที่เขาไม่ต้องการ
สภาพเขาตอนนี้ราวกับเป็นตุ๊กตายางที่มีชีวิตคงไม่ต่างเป็นแน่แท้นอนนิ่งๆบนเตียง
ให้อีกคนกระทำ
“อ้า.. ฮึก..”
เสียงครามงที่ปนออกมาพร้อมกับเสียงสะอื้นจากซูโฮ ดังมาตลอดจนช่วงสุดท้าย
ที่เป็นจุดไคลแม็กของ เซ็กส์ครั้งนี้ ชายลึกลับได้ปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นกึ่งใสเข้าไปในช่องทางของซูโฮ
ชายลึกลับได้ถอนแก่นกายออกจากช่องทางของเขาแล้วเอามือของเขาจับแก่นกายของซูโฮแล้วค่อยๆ
ใช้มือของเขารูดแก่นกายของซูโฮช้าๆ
เมื่อซูโฮได้ปลดปล่อยออกมาแล้วก็ได้สลบไปกับความเหนื่อยล้าที่ได้มาจากการมีเซ็กส์และร้องไห้
“ขอโทษนะครับที่ต้องทำแบบนี้”
ชายลึกลับได้หยิบปากกาเคมีมาเขียนที่ต้นแขนข้างขวาของซูโฮ ‘130202-3-1 HZT ’
“หวังว่าคุณจะตามผมเจอนะครับ”
ก่อนที่ชายลึกลับคนนี้จะจากไป กระดาษแผ่นเล็ก
ได้ถูกทิ้งไว้ข้างๆร่างของซูโฮที่ยังคงหลับไหลอยู่
### NC ###
05.00 ซูโฮตื่นขึ้นมาอย่างเป็นประจำแต่วันนี้คงผิดไปจากเดิมหลังจากได้เห็นชายลึกลับแล้วเขาก็ได้สลบไป
ซูโฮได้พยายามลุกขึ้นเพื่อที่จะเดินไปอาบน้ำ ห้องน้ำห้องๆที่เขาพบกับชายลึกลับ
ซูโฮผมตัวเองในกระจกแล้วพบกับข้อความที่แขน ‘130202-3-1 HZT ’ เป็นตัวเลขที่ทำให้เขานึกถึงกระดาษใบที่มาแปะท้ายรถเขาวันนั้น แต่กลับมีความยาวที่มากขึ้นแต่ถึงมันจะมากยังไง
ก็ยากต่อความเข้าใจของเข้าอยู่ดีว่ากำลังจะสื้อถึงอะไร
5.30 หลังจากที่ซูโฮอาบน้ำแต่งตัวและกินข้าวเสร็จ ความง่วงก็เข้ามาหาเขาอาจจะเป็นเพราะเขาเพลียจากการเหตุการณืเมื่อคืนที่ทำให้เขาต้องนอนดึกเป็นพิเศษ
ความมืดค่อยๆเข้ามาหา ซูโฮ อย่างช้าๆ จนเปลือกตาของเขาปิดสนิท
9.23
“ครับๆๆๆ กำลังรีบไปครับ”
“ขอโทษด้วยครับ”
ซูโฮรีวางสายแล้วออกจากบ้านอย่ารีบๆ
เดินตรงไปที่โรงจอดรถของบ้านอย่างเคยชินแต่หากว่าตอนนี้รถเขาไม่อยู่แล้ว
ทำให้ซูโฮหัวเสียขึ้นไปอีก ร่างของซูโฮพยายามที่จะวิ่งออกไปยังหน้าปากซอยเพื่อเรียกรถไปยังที่ทำงานของเขา
แต่ร่างกายของเขากลับไม่ได้อำนวยขนาดนั้น ความเจ็บได้เข้ามาขัดขวางเขา
9.40 ตอนนี้ซูโฮได้มาถึงหน้าปากซอยของเขา
เมื่อของเขาพยายามที่จะโบกเรียกแท็กซี่ซึ่งส่วนมากจะไม่ค่อยจอดเพราะมีคนโดยสารอยู่แล้ว
หรือเหมือนเช่นคันนี้
“โรงพยาบาลซอกวันครับ”
“น้ำมันจะหมดครับ”
มุขเดิมๆของเหล่า Taxi ที่พยายามจะปฏิเสธผู้โดยสารหน้าตาย เวลาของซูโฮเหลือน้อยลงทุกที
“ครับๆ
อยู่บนรถแล้วครับ”
“.....”
ไม่มีเสียงตอบกลับจากซูโฮไปถึงคู่สาย เพราะโรงพยาบาลได้โทรมาบอกว่า
โรงพยาบาลสามารถหาคนมาแทน ซูโฮในวันนี้ได้แล้ว เขาไม่ต้องไปโรงพยาบาลแล้ว
ตอนนี้เขาเดินกลับมาพักที่บ้าน แต่เหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัด SMS จากบริษัทประกันเรียหไปรับรถ
เพราะมีของในสต็อกพอดี จึงเปลี่ยนให้ได้เลยเนื่องจากรถเสียหายไม่มาก
ตอนนี้เป็นเวลา 12.00 ซูโฮได้ทำการเช็คสภาพรถ
พร้อมรับรถคืนมาจากประกัน Ford Focus ของเขา ค่อยๆเคลื่อนออกจากอู่ซ่อมรถ
ไปตามทางถนนเพื่อตรงไปยังสนามบินอินชอน วันนี้น้องของเขากลับจาก
อังกฤษเพราะจบการศึกษาจากที่นั้นแล้ว
เบรคค่อยๆชลอความเร็วของรถจนเหลือ 0 จอดรออยู่ที่หน้าเกต เมื่อเขาเห็นน้องของเขาเดินออกมาได้บีบแตรเรียกให้อกคนสนใจ
พร้อมเปิดหน้าต่างรถยื่นหน้าออกไปให้อีกฝ่ายรู้
ปึก
“ไหนว่ามารับแบคไม่ได้ไงครับ” ทันทีเมื่อเสียงปิดประตูรถดังขึ้น
คนที่ได้ชื่อว่าเป็นน้องชายก็ได้ ถามผู้เป็นพี่ชายว่าทำไมถึงมารับเขาได้ทั้งๆที่บอกว่ารถส่งซ่อม
“ได้รถพอดีน่ะเลยมารับแล้วก็โรงพยาบาลให้หยุด”
“ถอยรถให้ก็โดนซะละเนอะ”
กริ๊ก
“พอเถอะแบค กลับบ้านเลยเปล่า” ถนนค่อยๆเคลื่อนตัวออกจากช่องจอดแบบพาร์นาเรล
เมื่อเสียงล็อกเข็มขัดนิรภัยได้ดังขึ้น พร้อมกับคำถามจากซูโฮ
“กลับสิ่ครับเหนื่อยจะแย่”
ท่ามกลางการจราจรที่ติดขัดในกรุงโซล
ทำให้รถไปถึงที่หมายช้ากว่าที่คิด
ซูโฮจึงเลือกที่จะชวนแบคฮยอนคุยแต่ทุกอย่างกลับขัดใจเขาไปซะหมด
“อ่าวหลับแล้วหรอ”
“...” มือบางของซูโฮได้เอื้อมลงไปปรับอุณภูมิแอร์แบบแยกฝั่งให้เหมาะกับการนอนของอีกคน
พร้อมกับขับรถอย่างช้าลงเพื่อให้อีกคนได้นอนสบายๆ
ก่อนจะถึงบ้าน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น