Couple : NamL INF
Rate : PG18
Name : Paramour SF
ตอนกลางคืนเป็นเวลาที่เราทุกคนควรที่จะเลิกงานแล้วอยู่ในบ้านเพื่อนทำงานส่วนตัวของแต่ละคนที่ต่างกันไปบางคนก็ต้องการหาความสุขใส่ตัวเองด้วยการออกไปเที่ยวราตรีตามสถานที่ทิ่งเที่ยวที่มีเหล้า ยา และ คนขายบริการ ไม่ก็เป็นเวลาที่บางคนอย่าง นัมอูฮยอน จะออกไปหาชู้ โดยไม่ให้เมียหลวงอย่างนัมมยองซู รู้เรื่องเพราะมยองซูเป็นคนที่หึงและหวงนัมอูฮยอนมากแต่มยองเป็นคนรวยที่ ใครๆก็หมายปองแต่ก็มาแต่งงานกันกับ นัมอูฮยอน ด้วยเหตุผลบางอย่าง แต่วันนี้คงไม่เหมือนกับทุกๆวันที่ผ่านมาหรอกนะ
“ทำไม นัม ไม่รับสาย มีโทรศัพท์ไว้ทำอะไร” จากนั้น iPhone 5 64Gb ก็ถูกปาชนกับหน้าต่างคอนโดที่เป็นกระจกปิดผนึกร้าวและทะลุลงไปข้างล่าง
“แอลนายใจเย็นก่อนดีกว่าไหม” ผู้เป็นพี่ได้พยายามพูดให้น้องใจเย็นลงแต่เหมือนกับว่าเสียงนั้นแอลจะไม่ได้ยิน
“พี่จงจะให้เย็นได้ยังไงล่ะ ดูนัมมันทำสิ่ซื้อโทรศัพท์ไว้ให้ใช้แต่มันปิดเครื่องหนี”
“แล้วไมเราไม่ตามมันไปล่ะ จะได้รู้ว่าทำอะไร ” เสียงของร่างสูงหนาที่เข้ามาได้สักพักก็พูดขึ้นมาแทรก
“ตาม เราจะตามยังไงล่ะ พี่มิน”
“ก็ตั้งแต่สามีนายเลิกงานไง แอลเราจะเริ่มตั้งแต่ตอนนั้น” เป็นเสียงที่ทำให้แอลเพิ่มความอยากรู้เข้าไปอีกว่า นัมอูจะไปที่ไหนเขาขอแค่อย่างเดียวคือ อย่าไปมีคนอื่นนอกจากตัวเขาเอง
ตอนเช้าที่บริษัท KNT ของแอล แอลได้นั่งทำงานอย่างไม่มีอารมณ์ที่จะเซ็นเอกสารอะไรทั้งนั้นเพราะเรื่องเมื่อคืน แม้ มินฮยอกกับ จงฮยอนพี่และพี่เขยของตัวเองจะกลับบ้านไปแล้วด้วยความเป็นห่วงตัวเอง ก็นั่งเฝ้ารอที่อูฮยอนจะกลับมาจนเกือบเช้าก็ไม่มีวีแววของร่างหนาอูฮยอน จึงได้มาทำงานที่บริษัท
กริ้ง......แกร็ก
“คุณแอลคะมีคนมาขอพบค่ะ” เสียงเลขาที่หน้าห้องได้โทรเข้ามารายงานก่อนตามมารยาทและระเบียบการเข้าพบ
“ให้เข้ามาได้”
“ค่ะ” หลังจากที่แอลวางสายไปไม่นานก็ลุกออกไปยังห้องด้านหน้า เพื่อพบคนที่เข้ามาหา
“สวัสดีครับ คุณนัมมยองซู ให้ผมรับใช้อะไรดีครับ” ร่างใหญ่ที่ใส่ชุดค่อนข้างรัดกุมได้เข้ามาแล้วกล่าวทักทายคนที่ว่าจ้างให้เข้ามาทำงาน ในฐานะ ITDetective ส่วนตัวของแอล
“เรื่องน่ะมีแน่ นั่งก่อนสิ่เอกสารอยู่บนโต๊ะ” แอลใช้สายตามองไปที่ โน้ตบุค Series9 ของSamsung แล้วร่างใหญ่ก็ได้เปิดดูไฟล์ในโน้ตบุค จนพอที่จะเข้าใจว่าให้ทำอะไร
“นายจะให้ผมทำอะไรหรอครับ”
“ดักข้อมูลทุกอย่างจาก โทรศัพท์ อีเมล จีพีเอส ทั้งหมดว่า นัมอูฮยอน ไปไหนโทรหาใครทำอะไรแล้วรายงานชั้นให้เร็วที่สุด อ้อเก็บเอกสารไปด้วยล่ะ อย่าให้ใครเห็น” เมื่อร่างใหญ่ทราบหน้าที่แล้วจึงลุกแล้วออกไปพร้อมกับกล่าวลา
“แอลนั่นใครน่ะ” ในขณะนั้น จงฮยอนก็ได้เดินสวนกับ ร่างใหญ่ที่เพิ่งออกไป แล้วเกิดความสงสัยจึงได้มาถามกับแอล
“ก็ ฝ่าย IT Detective ไง” แอลตอบไปอย่างหน้านิ่งๆ โดยที่ไม่ได้สนใจอะไรมาก
“นี่นายต้องทำถึงขนาดนี้เลย หรอ”
“หรือว่าพี่อยากเสียค่าน้ำมันไปนั่งรอนัมมันเลิกงานล่ะ น่าเบื่อแย่”
“เออก็จริงสมเป็นน้องพี่จริงๆเลย”
ตึง ตือรือรื้อรึงตึง
“เห็นไหมพี่แปปเดียวโทรมาละ Answer ” แอลได้หยิบSamsung Galaxy Note II ขึ้นมาเพื่อที่จะรับโทรศัพท์ด้วยคำสั่งเสียงแล้วเปิดเป็น Speaker Mode
“คุณมยองครับ คุณนัมอูฮยอนมีนัดที่ร้านกาแฟ Tom n Tom สาขาคังนัมกูครับ ผมจะ Sync ข้อมูลให้นะครับ”
“โอเคมีไร ใช้ Sync มาละกัน” แล้วร่างบางก็ได้พบการการแจ้งเตือนที่ Notifications bar ของ โน้ต2เครื่องสีเทาสวยว่า Tom n tom คังนัมเดินทางตอนนี้ไม่มีดีเลย์ จาก Google Now
“พี่จงไปกันเถอะ หาไรสนุกๆทำกัน”แล้วร่างบางกับ ผู้เป็นพี่ก็ได้เดินไปยังลานจอดรถแล้วผู้เป็นน้องก็ได้ขับรถ BMW Series7 ออกไปด้วยความเร็วสูงตามทางที่ บอกในNote2 โดยไม่ผิดเพี้ยนเหมือนคราวใช้ iPhone5 และทั้งคู่ก็ได้มาถึงที่ร้าน พร้อมกับหามุมที่คิดว่านัมอูฮยอนไม่สามารถสังเกตุเห็นได้
“แอลนั่นมันนัมใช่ไหม มากับใครน่ะ” จงฮยอนได้ชี้ไปทางประตูของร้านทำให้แอลได้พบกับ ร่างเล็กที่เดินมาคู่กับอูฮยอน ทำให้ร่างบางโมโหไม่ใช่น้อยแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะ จงฮอยอนคอยห้ามเอาไว้
“คอยดูมันไปเรื่อยๆแล้วกัน”
“แล้วต้องดูไปอีกนานแค่ไหน”
“เดี๋ยวเกมก็จบทนๆมันไปก่อน” ไม่ทันที่ผู้เป็นพี่จะพูดจบร่างบางก็ได้เดินออกจากร้านไปอย่างไม่แคร์ไรด้วยสภาพจิตใจที่ไม่ค่อยดีนักเพราะไม่คิดว่า นัมจะเป็นอย่างที่คิดจริงๆ
“วันนี้ซองจงสวยมากเลยนะ” ร่างหนาได้โน้มหน้าเข้าไปหอมแก้มของอีกคนที่ร่างเล็ก พร้อมกับกระชับกอดของคนที่นั่งข้างๆโดยที่ไม่แคร์สายตาใครเลยและไม่สนด้วยว่านี่คือร้านกาแฟ และไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนที่กำลังเดินผ่านหน้าไปนั้นคือ แอล
“อ่า... เดี๋ยวจะไปเสริฟโต๊ะนั้นใช่ไหม” ขณะที่แอลกำลังจะออกจากนอกร้านได้สวนกับพนักงานที่กำลังจะเอาขนมไปเสริฟที่โต๊ะของนัม
“ใช่ค่ะ”
“ชั้นมีงานให้เธอทำ ง่ายๆสนใจไหม“ ซึ่งแน่นอนว่า พนักงานคนนี้ยอมตกลงที่จะทำเพราะแอลได้ยื่นข้อเสนอที่ชักจูงใจเป็นอยากมากให้กับเธอซึงยากที่จะปฏิเสธ
“นี่ค่ะ ขณะ ฮอนนี่โทส กับ ไอซ์มอคค่า 2 แก้ว แล้วนี่ค่ะโน้ต” พนักงานหญิงได้ยื่นกระดาษโน้ตสีสวยของบริษัทที่แอลทำงานอยู่มีข้อความว่า ‘พอดีผ่านมาเห็นที่รักแต่ไม่ว่างเข้ามาทักทายทานให้อร่อยนะ’ เมื่อ นัม ได้อ่านข้อความนั้นเสร็จถึงกับต้องกลืนน้ำลายลงคอไปอย่างยากลำบาก เพราะกลัวที่ว่าแอลจะเห็นซองจง
“อ้อแล้วเค้าฝากนี่มาให้ค่ะ” พนักงานสาวได้หยิบเหยือกน้ำเชื่อม บนถาดมาเปิดฝาแล้วสาดเข้าใส่นัมอูฮยอนรวดเดียวหมดขวด
“นี่เธอ เธอทำบ้าอะไรน่ะ” จากเหตุการณ์เมื่อครู่ทำให้นัมอารมณ์เสียมากเพราะ ราวกับเป็นการฉีกหน้าเขาต่อซองจง อย่างตั้งใจแต่พนักงานหญิงกลับไม่สนใจในคำด่าของอีกคนและเดินจากไป
“นัม เป็นไรไหม อีนี่มันใครทำไมมันมาทำกับที่รักแบบนี้อ่ะ” ซองจงได้พยายามปลอบอีกคนและอดหัวเสียไม่ได้ที่จะด่าพนักงานหญิงคนนั้น
“ช่างเถอะไม่ได้มาบ่อยๆไปกันเถอะ ซองจง” แล้วทั้งสองก็ได้เดินออกจากร้านไปอย่างหัวเสีย
“ทำได้ดีมากเลยนะ อ่อคุณผู้จัดการไม่ต้องไล่ออกนะ นี่คือเงินค่าจ้างสำหรับคุณสองคนใส่เลขเอาเองนะ” แอลได้ยื่นเช็ค2ใบให้กับพนักงานคนนั้นและผู้จัดการสาขา แบบไม่กรอกจำนวนเงินแล้วเดินจากไปพร้อมกับ จงฮยอน
“แอลไม่ทำเกินไปหน่อยหรอ”
“มันแค่เริ่มต้นสงครามเท่านั้น พี่จง” ทั้งสองได้พูดคุยกันในรถก่อนเพื่อที่มองรถของนัม แล้วโทรศัพท์หา จีโอ(คนที่เป็นร่างใหญ่ในตอนแรก)ให้ทำการติดตามรถของนัมอูฮยอน ผ่านการแฮคระบบกล้องวงจรปิดทั่วกรุงโซล
“แอล... เดี๋ยวก็โดนจับกันหรอกแฮคข้อมูลกันเลยหรือไง” ผู้เป็นพี่ได้กล่าวเตือนน้องอย่างเป็นห่วงเพราะเหตุการณ์เริ่มรุ่นแรงขึ้นภายในไม่กี่ชั่วโมง
“กลัวมันทำไม แน่จริงจับสิ่ ประเทศนี้จะได้ไม่ต้องมีอินเตอร์เน็ตใช้ข้อมูลทุกอย่างเรามีสิทธิเข้าถึงพี่จะทำไม” เมื่อแอลพูดจบภายในรถก็มีแต่ความเงียบไปสักพักจนแอลได้ทำการออกตัวรถ อย่างเร็วเพื่อที่จะกลับไปยังที่ทำงานของอีกคนเพราะเพิ่งนึกอะไรสนุกๆขึ้นได้
ณ ห้องทำงานของ นัมอูฮยอน ใน สถาบันป้องกันอาชยากรรมทางไซเบอร์ของเกาหลีใต้
“ซองจงอ่า......... ไมนายมันเซ็กซี่แบบนี้” มือหนาค่อยๆเลิกเสื้อของร่างเล็กออกโดยไม่สนว่านี่คือที่ทำงาน ในขณะที่นัมอูฮยอนไล่จูบไปทั่วร่างของของซองจง่ที่ท่อนบนแทบจะเปลือยเปล่า
“นา..มู อ่า....... พอ เถอะ” ร่างเล็กได้ขัดขึ้นเบาๆเมื่อเรียกสติขึ้นมาได้และระลึกได้ว่านี่คือที่ทำงาน
“ทำไมล่ะแคร์ทำไม” ร่างหนาไม่ได้สนใจกับคำที่ร่างเล็กพูดและทำการปลุกเร้าอารมณ์ของร่างเล็กต่อไป
ณ ที่ด้านหน้าอาคาร ตอนนี้
แอ้ด............. ที่เบรคจากรถ BMW Series7 ได้ดังไปทั่วชั้นล่างของอาคารจากการเบรคด้วยความเร็วสูงของแอล
ปึ้ง เสียงปิดประตูรถฝั่งคนขับอย่างแรงได้ดังขึ้นหลังจากที่ร่างบางลงมาจากรถแล้วเดินเข้าดึกไปอย่าไม่แคร์สื่อพร้อมใส่แว่นกันแดดสีเทาดำ แบรน Prada
“ขอโทษครับที่นี่สถานที่ราชการห้ามเข้าครับ”
“ขอโทษนะคะที่นี่ห้ามเข้าค่ะ” แอลยังคงเดินฝ่าเข้าไปโดยไม่สนใคร ทำให้จงฮยอนผู้เป็นพี่ที่ตามมาติดๆต้องกล่าวขออภัยกับ พนักงานที่นี่แทน และร่างบางหยุดเมื่ออย่างกระทันหหันเพราะ มีเจ้าหน้าที่ชั้นในมาขวางไว้ไม่ให้เดินต่อ
“ถอย!!” แอลได้สั่งออกมาเสียงดัง แต่เจ้าหน้าที่ที่มาขวางนั้นกลับไม่ทำตามที่บอก
“ขอโทษครับ พื้นที่ตรงนี้ห้ามเข้าครับ” เมื่อร่างบางได้ยินคำตอบที่ไม่ได้คาดหมายว่าจะได้รับ ร่างบางจึงถอดแว่นออกแล้วปาใส่หน้าคนที่ยืนขวางไว้ พร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรหาจีโอ แม้จีโอจะไม่ได้รับสายแต่ก็รู้ว่าต้องทำอย่างไร
“จะถอยไหม” แอลได้เปลี่ยนจากเสียงดังเพราะความโมโหเมื่อสักครู่เข้าสู่โหมดเย็นชา แล้วมองคนตรงหน้าด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตร ไม่นานนักประตูผ่านที่ต้องใช้คีย์การ์ดพนักงานและคอมในอาคารชั้นล่างก็ถูกยึดจากแอล
“นายเห็นไหมว่านั่นอะไร ชั้นยึดคอมที่นี่ไว้แล้วถ้าไม่อยากให้ข้อมูลหาย ไม่อยากโดนไล่ออกก็..... ” ในขณะที่ร่างบางพูดเว้นวรรค แล้วยังไม่ทันจบ ร่างใหญ่ที่ยืนขวางไว้ก็ถึงกับเข้าอ่อนและถอยออกห่าง แอลจึงค่อยๆเดินไปที่ลิฟต์แล้วไปยังชั้นที่นัมทำงานอยู่
“แอล.. นายไม่เห็นต้องทำแบบนี้เลยนะ”
“เงียบไปเลย ถ้ามินฮยอกของพี่ไปทำแบบนี้บ้างล่ะ พี่จะรู้สึกยังไง”
ตึ้ง... ไม่นานลิฟต์ก็มาถึงชั้นที่นัมทำงานอยู่ และทุกคนที่เห็นการปรากฎตัวของแอลต่างก็ตกใจเพราะไม่คิดว่าแอลจะสามารถเข้ามาถึงในนี้ได้ แอลมองผ่านๆแล้วก็เดินตรงไปยังห้องทำงานของนัม แต่พบกับคนที่กำลังพยายามส่งข้อความใน iPhone4S สีขาว
“ไม่ต้องส่งหรอก คราวซวยของแต่ละคนย่อมไม่เหมือนกัน” แล้วร่างบางก็กระชากโทรศัพท์อีกคนมาแล้วปาไปที่เครื่องถ่ายเอกสารด้วยความแรงทำให้จอแตกจนไม่สามารถใช้งานได้
“จำไว้นะใครคิดจะบอกไอนัม หรือช่วยมันจะต้องเจอแบบนี้” เมื่อพูดจบแอลได้กระชากผมของหญิงไวกลางคนโขกเข้ากับกำแพงปูนหนาอย่างแรงพร้อมคว้าเอาจอMornitorของLGทุ่มใส่ขณะที่เธอยังล้มหัวแตก แล้วเดินจากไปอย่างไม่ใยดี ทำให้พนักงานในชั้นนั้นเงียบกริบจนไม่มีใครกล้าทำอะไรได้แต่ยื่นนิ่งๆราวกับนักโทษไม่มีผิด
‘ซองจงอ่า...... อย่างนั้น อื้อ......’ แอลได้หยุดเดินเมื่อมาถึงที่หน้าห้องอีกคนแล้วพบกับเสียงครางของ นัมอู
“พี่จงได้ยินเหมือนกันใช่ไหม”
“อะ.อื้ม” เมื่อร่างบางมั่นใจว่าไม่ได้คิดไปเองคนเดียว จึงได้พังประตูเข้าไปทำให้ซองจงและนัมอูฮยอนไม่ทันได้ตั้งตัว
“อันนยอง นัม อู ฮยอน แล้วแกนางบำเรอ” แอลได้เดินเข้ามานิ่งๆพร้อมนั่งลงบนโซฟาตัวยาวที่อยู่ในห้องทำงานขออูฮยอน
“โม๊คให้สามีชั้นสนุกไหมล่ะ แท่งยาวๆตามมาตราฐาน ในห้องทำงานสุดตื่นเต้น ไม่คิดล่ะสิ่ว่าชั้นจะมาเยี่ยม” สถานะการณ์ในตอนนี้มีแต่ แอลเท่านั้นที่เป็นฝ่ายพูดเพราะ ซองจงกับนัมอูฮยอน กำลังช็อคกับเหตุกาณ์ที่ไม่คาดฝันเช่นนี้ เพราะซองจงกำลังอมแก่นกายของเขา ซึ่งกำลังจะถึงจุดไคลแมค ก็ต้องจบลงอย่างกระทันหันเพราะ คนๆนึงซึ่งได้ชื่อว่าเป็นภรรยาของเขาบุกเข้ามา
“อะ..แอล” เพิ่งแค่ อูฮยอนเรียกชื่อของอีกคน และยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อ ร่างของซองจงก็ถูกกระชากออกไปยังหน้าห้องเมื่อซองจงขัดขื่นก็ถูก แอลถีบด้วยความแรงจนต้องเซออกมา
“นี่ใช่ไหมสาเหตุที่ไม่ยอมกลับบ้านน่ะหืม....” หลังจากที่จัดการกับซองจงไปยังไม่เสร็จดีก็หันมาจัดการกับตัวต้นเหตุของเรื่องนี้ แอลค่อยๆเอามือไปจับที่ปมเนคไทค์ “อะ.. แอ ล”
“ที่รักว่าอะไรนะ ไม่ได้ยินเลย” แต่มือแอลที่จับปมเนคไทค์นั้นไม่ได้ผ่อนปมให้อีกคนพอหายใจได้เลยแต่กลับทำให้มันแน่นขึ้นไปอีก
“จำไว้นะคุณ นัม อูฮยอน คุณเป็นของชั้นคนเดียว” แอลพูดแค่นั้นแล้วดึงเนคไทค์ลากอูฮยอนออกจากห้องทำงานพร้อมเดินดิ่งไปที่รถด้วยความเร็ว โดยลืมไปว่า จงฮยอนก็มาด้วยทำให้จงฮยอนต้องเรียกมินฮยอกมารับกลับบ้าน
ภายในรถที่เงียบสนิท จนกระทั่งมาถึง คฤหาสตระกูลคิมขนาด 400 ไร่ (เยอะไปป่าว)
“รู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่” เสียงแรกที่เย็นเฉียบของแอลได้เริ่มบทสนทนาขึ้น
"..."
"ถาม!น่ะได้ยินไหม" การเงียบของอูฮยอนไม่ได้ทำให้อีกคนเย็นลงได้เลยแม่แต่นิดเดียว มันกลับสร้างความโมโหให้อีกคนซะมากกว่า
"มะ.. เมื่อ.. 1 เดือนที่แล้ว" อูฮยอนก้มหน้าพูดและพูดออกมาอย่างยากลำบาก เขาไม่เคยเห็นแอลเป็นแบบนี้มาก่อน มันทำให้เขากลัวมาก
"ไป เลิก กับ มัน ซะ" ร่างบางเมื่อพูดจบก็ลงจากรถแล้วเดินเข้าบ้านโดยไม่คอยอีกคน แต่ไม่นานแอลก็เดินกลับมาที่รถ แล้วหยิบโน้ตบุค Samsung series5 Ultrabook
"เลิกกับมันซะ ไม่งั้นนอนมันในรถนี่แหละ อยู่ไปจนกว่าเสนียดมันจะหาย" แล้วแอลก็เดินเข้าบ้านไปพร้อมกับ โน้ตบุคเครื่องบาง อูฮยอนได้แต่ก้มหน้าแล้วนั่งนิ่งๆในรถ จนเพิ่งสังเกตุเห็นว่าซิบกางเกงไม่ได้รูด
3 วันผ่านมา
"แน่ใจว่าเลิกแล้วแน่นะ" แอลได้พูดจากประตูบ้านคุยกับคนที่ยืนอยู่หน้ารถเพราะจนตอนนี้แอลก็ยังไม่ให้ นัม เข้าบ้านแม้จะโทรไปบอกเลิกกับซองจงตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ถามว่าตอนนี้อูฮยอนอยู่ในสภาพอะไรก็คือสภาพเดียวกับตอนที่แอลลากมาที่นี่ชุดตัวเดิมทุกประการ
"จริงๆครับที่รัก"
"ใครที่รักคุณ คุณมีไอตัวนั้นแล้วไม่ใช่หรอ"
"ผมเลิกแล้วจริงๆครับเชื่อผมเถอะ"
"ให้เชื่อ คุณต้องย้ายมาทำงานที่บริษัทชั้น ห้องชั้น 1 เดือน"
"ดะ..ได้ครับ"
“ยืนทำอะไรล่ะ ไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วไปทำงานสิ่” เมื่อสิ้นเสียงของแอลว่า อนุญาตให้เข้าบ้านได้แล้วอูฮยอนจึงรีบเข้าบ้านไปเพื่อที่จะได้อาบน้ำและไปทำงานโดยก่อนเข้าบ้านได้ฉวยโอกาสหอมแก้มแอลไปทีนึง
“นัม อูฮยอน!!!” แอลได้ตะโกนเรียกชื่ออีกคนเพราะตัวเองโดนอีกคนฉวยโอกาสหอมแก้มไป แต่นัมไม่ได้ยินเพราะนัมได้วิ่งไปไกลแล้ว
1 เดือนผ่านไป ณ ที่ทำงานของ นัมอูฮยอน
"นี่แกหัวหน้าของเราหายไปไหนวะ ไม่เห็นเดือนนึงแล้วนะมีแต่งานๆๆ ที่เข้ามาเนี่ย"
"จะไปไหนละ ผมได้ข่าวมาน่ะสิ่ว่าโดนคุณมยองซูกักบริเวณไม่ให้ไปไหน ตั้งแต่คุณมยองซูมาเจอซองจงกับหัวหน้ากำลังโจ๊ะพึมๆเนี่ย" ขณะที่กลุ่มลูกน้องกลุ่มนี้กำลังนั่งนินทาเจ้านาย เป็นกลุ่มย่อยก็มีบุคคลที่กำลังกล่าวถึงเดินเข้ามา
“คุยอะไรกัน...... ระวังเงินเดือนหายหลุดออกจากตำแหน่งนะ” แล้วอูฮยอนก็เดินจากไปเข้าห้องทำงานของตัวเองที่เขาไม่ได้มาอยู่ที่นี่นานถึง 1 เดือน
“...”ทุกคนได้กินจุดพร้อมกันก่อนจะแยกย้ายไปทำงานของตนตามเดิม
ทางฝั่งของแอล ก็กำลังทำงานตามปกติแต่มีบางอย่างไม่ปกติด้วยและค่อนข้างจะไร้สาระคือ
“ปากกาหายไปไหน” แอลได้ก้มลงมองใต้โต๊ะและหาปากกาในลิ้นชัก จนนึกได้ว่าเมื่อวานไปนั่งที่โต๊ะของอูฮยอนที่นั่งเยื้องออกไป จึงได้ไปหาและพบเศษกระดาษใบหนึ่งในลิ้นชักยาวของโต๊ะ
‘ดงอุนอา.... ทำไมช่วงเวลาของเรา3เดือนมันสั้นจัง อยากอยู่ด้วยกันนานๆจัง’ แต่ก่อนที่แอลจะอ่านจบก็พบว่าข้อความหมดแล้ว และมีรอยฉีกที่กระดาษ
“อ้อ... ไม่ใช้โทรศัพท์ ไม่ใช้อินเตอร์เน็ต ใช้จดหมายอื้ม.... นัมอูฮยอนเตรียมเจอเซอร์ไพร้ซ์ชิ้นใหญ่ได้เลย” ร่างบางได้พูดขึ้นกับตัวเองเบาๆด้วยความโกรธที่เจอข้อความของอูฮยอนที่บ่งบอกว่า ได้มีมาใหม่อีกคนแล้วและเขาต้องหาทางจัดการกับเรื่องนuhให้เร็วที่สุด
ณ หน้าบ้านของซองจง ที่เป็นบ้านทาวน์โฮมเล็กๆเรียบง่ายในโครงการ ได้มีรถ BMW Series 320D สีเทาที่เข้ามาจอดที่หน้าบ้าน ร่างบางที่จำได้ว่านี่คือรถของอูฮยอนจึงได้เดินเข้าไปหาโดยไม่รู้ว่าภายในรถนั้นไม่ใช่อูฮยอน
“เจอกันอีกแล้วนะ” แอลได้พูดทักทายอีกคนเมื่อลงจากรถ
“ค...คุณ มยองซู”
“กลัวลืมชื่อชั้นขนาดนั้นเลยหรือไง” แอลได้ยืนพิงรถคันสีเทาสวยของตัวเอง
“คุณมาทำไม ชั้นเลิกกับ อูฮยอนแล้วจะเอาอะไรอีก”
“ชั้นจะมาให้ช่วยอะไรอย่างนึง ถ้าคุยที่นี่คงจะไม่เหมาะไปที่อื่นกันเถอะ” แอลได้มองไปรอบๆ บริเวณหน้าบ้านของอีกคนแล้วชวนซองจงไปยังที่ๆนึงซึ่งไม่ไกลมากนัก
“เรื่องก็มีประมาณนี้แหละทำได้ไหม”
“แล้วจะได้อะไรตอบแทน เพราะยังไงตอนนี้ชั้นก็ไม่ได้เป็นอะไรกับอูฮยอนแล้ว”
“อยากได้อะไรล่ะ บ้านก็ผ่อนหมดแล้วรถก็มีแล้ว”
“แค่......” ร่างเล็กของซองจงได้หยิบปากกาพร้อมกระดาษ เขียนข้อความแล้วยื่นให้อีกคน
“แค่นี้เองหรอ น้อยดีนะ” แอลได้กดโทรศัพท์ Samsung Galaxy S III สีขาวที่เป็นเครื่องรองแล้วโทรไปหาเลขาของตัวเอง
“จัดตั๋วเครื่องบินชั้นเฟริสคลาสไว้ให้ด้วยหนึ่งใบ ไปอังกฤษอ้อหาคอนโดที่นั้นให้ด้วย”แล้วแอลก็วางสายไป
“นี่ถือว่าเป็นค่ามัดจำนะ ทำให้สำเร็วด้วยล่ะ” แล้วแอลก็เดินจากไปทิ้งให้ซองจงนั่งอยู่เพียงลำพัง
“งานง่ายๆแบบนี้” ซองจงได้พึมพำกับตัวเองเบาๆ พร้อมกับจิบลาเต้จากแก้วบาง
ณ คฤหาสตระกูลคิม แอลที่เพิ่งเอารถเข้ามาจอดในชั้นใต้ดินของบ้าน ก็พบว่ารถประจำของตัวเองได้หายไป และคงจะเป็นใครไม่ได้นอกจาก นัม อู ฮยอน เท่านั้น แอลจึงให้โทรศัพท์ Sync กับรถพร้อมใช้ iDrive โทรหา จีโอ
“ครับคุณแอล”
“นัมอูฮยอนอยู่ตรงไหน” เสียงทางอีกฝั่งเงียบไปสักพักเพื่อทำการหาข้อมูลให้แอล
“ตอนนี้อยู่ที่ โชว์รูมBMW คังนัมครับ” เมื่อรู้ที่อยู่ของอีกคนแอลจึงวางสายแล้วขับรถออกจากบ้านที่เพิ่งถึงตรงไปยัง โชว์รูมนั้นทันทีผ่านการใช้ Google Now บน Note II เช่นเคย
“BMW สวัสดีค่ะ”
“ดงอุนจะเอาคันไหน เดี๋ยวป๋าถอยให้” ดงอุนได้เดินไปรอบๆโชว์รูม พร้อมกับคุยกับพนักงาน
“สวัสดีครับเอารถมาซ่อมหรอครับ จอดที่ช่องได้เลยนะครับ” ขณะเดียวกันแอลก็ได้มาถึงที่โชว์รูมนี้แล้วเหมือนกัน
“ไม่ได้เอารถมาซ่อม มาทวงผัวคืนเนี่ยถอยเอาไปเก็บให้ด้วย” เมื่อแอลเหวี่ยงใส่ พนง.ที่ต้องรับหน้าโชว์รูมเสร็จก็เดินเข้าโชว์รูมไป ทันได้ยินคำว่า ‘ดงอุนจะเอาคันไหน เดี๋ยวป๋าถอยให้’ แต่แอลก็ยืนนึ่งๆพร้อมจ้องดงอุนที่กำลังดูรถอยู่
“BMW สวัสดีค่ะ”
“ไปเอาสัญญาซื้อขายมาให้เซ็นซะ”
“คุณแอลจะรับรุ่นอะไรหรอคะ”
“M5 Coupe” แล้วแอลก็เดินตัดหน้านัมอูฮยอนไปอย่างนิ่งๆ เพื่อเดินไปที่ห้องรับรองแขก ทำให้นัมอูฮยอนตกใจไม่ใช่น้อยว่าวันนี้แอลก็มาซื้อรถทำไม หรือว่ารถเสียแต่เจ้าตัวก็เพิ่งรู้ว่ารถที่บ้านยังปกติทุกคัน จึงรีบเดินไปหาดงอุนเพื่อจะบอกเรื่องนี้แต่แอลได้ทำการขั้นไว้ก่อน
“จะไปไหนล่ะ มานั่งคุยกันก่อนสิ่ อูฮยอน อ้อ ดงอุนด้วย” แอลนั่งหันหลังให้พร้อมเรียกชื่อทั้งสองคนนั้นราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“....” ตอนนี้ดงอุนและนัมได้กินจุดกันเป็นที่เรียบร้อย ก่อนจะไปนั่งตรงข้ามแอล
“ดงอุน นัมมาซื้อรถให้หรอ ดีเนอะรู้จักกันแค่...... 3 เดือนได้รถตั้งคันนึงราคาร้อยล้านกว่า” แอลพูดพลางๆขณะที่ตาจ้องเอกสารซื้อขายพร้อมเซ็นแล้วส่งให้พนักงาน
“อ่ะคันนี้ซื้อให้นะ” แล้วพูดทิ้งท้ายเอาไว้ทำให้สองคนนั้นหวั่นๆ แล้วก็เดินจากไป พร้อมกับ BMW Series 7 ของตนที่ นัมอูฮยอนขับมากลับสู่บ้าน
“เริ่มงานได้ละนะ อีซองจง” แอลได้วางสายหลังจากขึ้นมานั่งในรถไม่นานแล้วขับออกไป
“นัม ทำไมอีแอลมันโง่ขนาดนี้”
“อย่าไปว่านะ มันต้องมีอะไรแปลกๆ” ลางสังหรของนัมอูฮยอนมักจะถูกเสมอ
“ช่างเถอะได้รถมาฟรีๆ กลัวอะไรใช่ม๊ะที่รัก”
“อื้ม...”
เมื่ออีกวันมาถึงในคฤหาสตระกูลคิม แอลได้หายตัวไปจากบ้านเงียบๆโดยที่รถอยู่ครบทุกคัน ซึ่งตอนนี้แอลอยู่กับซองจงที่แทกู
“ชั้นมาส่งให้แค่นี้เอาอูฮยอนออกจากดงอุนให้ได้พอ” แอลได้คุยกับซองจงที่เพิ่งลงจากเฮลิคอปเตอร์ส่วนตัวของแอลที่ตอนนี้จอดบนสนามหญ้ากว้างของโรงเรียนแห่งหนึ่ง
“อย่าลืมที่ตกลงกันไว้หล่ะ”
“ถ้าชั้นกลับจากไทยแล้วงานยังไม่เสร็จรู้ใช่ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้น” เมื่อแอลพูดเสร็จประตูข้างของเฮลิคอปเตอร์ก็ปิดลงพร้อมกับบินกลับไปยังคฤหาสตระกูลคิมที่ปูซานเพื่อที่จะขึ้นเครื่องบินเจ็ท บินไปยังประเทศไทยเพื่อคุยธุรกิจพันล้าน
ทางด้านซองจงเองที่เพิ่งมาถึงแทกูหลังจาก เฮลิคอปเตอร์ของแอลบินจากไปก็ได้ทำการเริ่มแผนบางอย่างขึ้น
“ป้าครับขอใช้สถานที่หน่อยได้ไหมครับ” ซองจงได้มาอยู่ที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งเพื่อเตี๋ยมกับเจ้าของร้าน หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมงก็ยอมตกลงในการใช้สถานที่โดยที่ไม่ต้องปิดร้านหรือปฏิเสษลูกค้า เมื่อเป็นไปตามแผนแล้ว ซองจงจึงจัดการโทรหาอีกคน
“ยอโบเซโย”
“โทรมาทำไม”
“อูฮยอนอา...... คิดถึงโทรมาหาไม่ได้หรือไง”
“เราเลิกกันแล้วนะ จะมาคิดถึงทำไม”
“ฮึก อูฮยอน.... คิดถึงนาย จึ จริงๆนะ ฮือ...” ซองจงได้เริ่มการแสดงละครชุดใหญ่โดยการแกล้งทำเป็นร้องไห้เพื่อหลอกอีกคน
“....”
“อะ.. ออกมาหาได้ไหม ฮึก”
“....”
“นะ ขอร้อง”
“ที่ไหนล่ะ”
“ร้านXXXXXX ที่แทกู ฮึก”
“เดี๋ยวสักพักคงถึงนะ รอก่อนนะ” เมื่อสิ้นสุดคำพูดซองจงก็ได้กดวางสายอีกคนแล้วเก็บ Samsung Galaxy S II เครื่องบางสีดำพร้อมเคสคิตตี้สีสวยลงใส่กระเป๋า
1 ชั่วโมงผ่านไป อูฮยอนก็มาถึงที่หมาย
“ซองจงอ่า....” อูฮยอนได้เข้ามาในร้านแล้วพบกับร่างที่เคยได้ใช้ชีวิตร่วมกันในฐานะชู้??เป็นระยะเวลา 1 เดือนกว่าจนกระทั่งถูก แอลจับได้และก็ตามมาด้วยการบอกเลิกในที่สุด
“อูฮยอน....” ร่างบางที่กำลังเสริฟอาหารอยู่ ก็รีบทำการเสริฟอาหารให้เสร็จโดยเร็วแล้วเดินเข้าไปกอดอีกคนแน่น
“อูฮยอ..ฮือ” ราวกับซองจงเป็นนักแสดงแนวหน้าที่สามารถ สั่่งน้ำตาได้
“...” อูฮยอนไม่ได้พูดอะไรได้แต่ลูบหัวอีกคน
“เค้าคิดถึงมากเลยนะ”
“ผมก็อยู่นี่แล้วไง”
“ตั้งแต่เราเลิกกัน ผมลำบากมากเลยรู้ไหม ไม่เคยคิดช่วยกันบ้างเลยหรือไง” ซองจงได้มองตาอีกคนด้วยน้ำตาที่คลอเบ้าตาของซองจงทำให้ซองจงเหมือนลูกแมวที่น่าสงสารตัวนึงโดยที่อูฮยอนไม่รู้เลยว่าแมวตัวนี้ไม่ต่างจากจิ้งจอกตัวนึง
“ผมขอโทษ หลังจากวันนั้นแอลก็จับตามองผมตลอด” แน่นอนว่าอย่างอูฮยอนแล้ว ไม่มีทางที่จะให้ร่างเล้กได้พูดสวนก็ได้ก้มหน้าลงไปจูบอีกคน
“ยังเหมือนเดิมเลยนะ” คำพูดสั้นๆที่ทำให้ซองจงกลับมาเขินได้อีกครั้งอาจจะเป็นเพราะ การกระทำในครั้งนี้ทำที่ฟุตบาทก็ได้
“ถ้าจะทำไปทำที่อื่นได้ไหม”
“ได้ครับ” ไม่นานอูฮยอนก็อุ้มอีกคนขึ้นรถไปโดยที่ไม่ได้ให้ซองจงไปลางานก่อน
แล้วตอนนี้ซองจงและอูฮยอนก็ได้มาถึง โรงแรมโนโวเทล แดกู ซิตี้ เซ็นเตอร์
“มาทำงานไกลมากเลยนะ”
“ก็ไม่อยากอยู่โซล ใครๆก็ีรู้ว่าผมต้องออกเพราะโดนจับได้ว่าเป็นชู้” ซองจงพูดขึ้นพร้อมกับน้ำตาคลออีกรอบเพราะนึกถึงความหลัง
“ไม่เอาหน่านะ อย่าไปนึกถึงมันเลย”เมื่อทั้งคู่เข้ามาอยู่ในห้อง อูฮยอนก็ได้ทำการจูบซองจงเพื่อไม่ให้คนตัวเล็กนั้นต้องเศร้าเพราะเหตุการณ์ในอดีตเมื่อไม่นานมานี้ ซองจงได้เอามือขึ้นโอบรอบคออีกคนพร้อมอ้าปากเล็กน้อยให้อีกฝ่ายได้เข้ามาควานหาความหวานในตัวของอีกคน นัมได้เลิกเสื้อของอีกฝ่ายออกในขณะที่ร่างบางแรงค่อยๆหมดไปเพราะรสจูบเมื่อสักครู่
“ซองจงทำไมฉันถึงทิ้งนายไปไม่ได้นะ” เมื่อนัมได้ถอดเสื้อของอีกคนแล้วไซร้ที่คอของอีกคน เลื่อนต่ำลงมาเรื่อยๆ ทำให้ต้นคอ และหน้าอกของซองจงมีรอยแดงที่ได้จากการไซร้และกดจูบจากอูฮยอน ทางกลับกัน
“อ่ะ!! ซองจงอา........”แล้วร่างหนาของอูฮยอนก็ล้มทับซองจงเพราะ ขณะที่นัมกำลังไซร้คอของซองจง ซองจงได้หยิบเข็มฉีดยาที่บรรจุยานอนหลับไว้ปริมาณไม่มากแต่ก็เยอะพอที่จะทำให้ภารกิจของเขาเสร็จสิ้นได้ และฉีดเข้าไปตรงจุดที่หมอบอกทำให้ไม่มีอันตรายกับ อูฮยอน
“ขอโทษนะอูฮยอน” ซองจงได้ทำการถอดเสื้อผ้าของตัวเองและอูฮยอนเพื่อทำการจัดฉาก แล้วหยิบ Samsung Galaxy Note I ของอูฮยอนออกมาแต่เมื่อปลดล็อกเครื่องพบว่าติดรหัส ร่างบางจึงหาโทรศัพท์อีกเครื่องของอูฮยอน คือ Samsung galaxy S III ซึ่งไม่ได้ล็อกรหัสเอาไว้คงเป็นเพราะนี่คือโทรศัพท์ของอูฮยอนเองไม่ใช่โทรศัพท์ของที่ทำงาน เมื่อปลดล็อคได้แล้วซองจงจึงได้ทำการหาเบอร์ของ ดงอุน แล้วใช้โปรแกรมChatOnเรียกอีกคนมาในฐานะของอูฮยอน ตามที่แอลบอกไว้ ร่างบางจึงได้คำณวนเวลาจากโซลมายังแทกู แล้วนับเวลาที่ยาจะหลดฤทธฺ์การทำงาน ซึ่งมันยังพอมีเวลาสำหรับซองจงเกือบครึ่งชม ที่จะทำอะไรต่างๆได้แต่ก่อนอื่น ร่างบางได้โทรหาแอลเพื่อรายงานความคืบหน้า
"เป็นไปตามแผนยาที่หมอให้มาได้ผลดี"
"เหลือแต่ดงอุนสิ่นะ ถ้าเสร็จแล้วไปสนามบินได้เลยนะของเตรียมให้หมดแล้ว"
"คุณแอล ผมฝากคุณจัดการดงอุนต่อได้ไหม"
"ได้สิ่ จัดจัดให้สาสมเลยแหละ " แล้วบทสนทนาก็ได้สิ้นสุดลง ซองจงจึงได้เดินเข้ามาใกล้กับอูฮยอนพร้อมลากเก้าอี้มานั่งมองอีกคน
"ทำไมคุณไม่บอกตั้งแต่แรกว่ามีเมียแล้ว"
"คุณมาทำให้รักแล้วก็จากไปเพราะคุณมัน... เลวที่สุดอูฮยอน" ร่างบางได้แต่นั่งเฝ้าจนเผลอหลับไป
20 นาทีผ่านไป อูฮยอนได้ตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงียจาก ฤทธฺ์ยานอนหลับ“ซองจงอา......” อูฮยอนพยายามลุกมาหาอีกคนที่ใส่ชุดคลุมอาบน้ำสีขาวของโรงแรมไว้ บนเก้าอี้ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากเขามากนัก
“อือ....” ซองจงครางออกมาเบาๆเพราะเสียงเรียกของอูฮยอนที่มารบกวนเขา
“ซองจงตื่นมาคุยกันเลยนะ” อูฮยอนได้เขย่าอีกคน จนซองจงต้องตื่นขึ้นมา
“......” ไม่มีเสียงตอบกลับจากซองจง เมื่อร่างเล็กไม่มีทีท่าว่าจะตื่น อูฮยอนจึงอุ้มอีกคนไปนอนบนเตียง
ก็อกๆๆๆ เสียงเคาะประตูได้ดังขึ้นมาด้วยความสงสัยอูฮยอนจึงได้มองหาผ้าขนหนูในห้องมาพันตัวแล้วเดินไปเปิดประตู
“มีอะไรหรอครับ ดะ!! ดงอุน” อูฮยอนเปิดประตูออกมาก็ต้องต้องแปลกใจเพราะเข้าไม่คิดว่าจะเจอดงอุน คนที่คบหลังจากบอกเลิกซองจง แทนที่จะเป็น รูมเซอร์วิสหรือพนักงานคนอื่นๆในโรงแรมนี้
“อื้มนี่สิ่นะถึงอยากให้มา ไม่คิดเลยนะว่าจะเรียกมาเพื่อให้มาดูว่าแฟนตัวเองนอนกดกับคนอื่นน่ะ” ขณะที่อูฮยอนออกไปคุยกับดงอุนที่เพิ่งมาถึงซองจงก็ได้ตื่นขึ้นมาแล้วเริ่มแผนที่วางไว้กับแอล ซองจงสวมกอดอูฮยอนจากข้างหลัง แล้วเอาคางเกยไหล่อีกคนเบาๆ
“มีอะไรหรอ นี่ใครอ่ะนัม ” ซองจงที่แกล้งงทำเป็นไม่รู้เรื่องได้เผยให้เห็นรอยแดงบริเวณลำคอและแผงอกที่อูฮยอนได้ทำไว้เมื่อ20นาที
“ตัวเล็กบางแบบนี้มันจะไปเร้าใจอะไรหาให้ดีกว่านี้ไม่ได้แล้วสิ่นะอูฮยอน”
“ถึงจะบางแต่ก็ทำให้หวนกลับคืนมาได้แล้วกัน” ซองจงได้เริ่มบทสงครามกับอีกคน โดยการพูดยั่วโมโหอีกฝ่าย และได้หอมแก้มของอูฮยอน ส่วนอูฮยอนได้แต่อึ้งว่านี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเขา
“อูฮยอนอา...... เราว่าเราไปทำการบ้านต่อกันเถอะ” แล้วร่างเล็กก็ดึงตัวอูฮยอนกลับเข้ามาในห้องพร้อม ปิดประตูใส่หน้าอีกคนและเดินไปหยิบเสื้อผ้าของตนมาใส่
“อีซองจง ทำแบบนี้ทำไม”
“แล้วคุณไปมีคนอื่นทำไม” เมื่อซองจงพูดคำที่เขาคิดว่าไม่น่าจะออกมาจากซองจงทำให้อูฮยอนต้องเงียบลงเพราะเขาผิดเองที่มีมากเกินไป เขามีแอลอยู่แล้วยังมามีซองจงและดงอุนอีก
“อูฮยอน คุณจบแล้วล่ะ คุณไม่มีอะไรต้องพูดอีกคุณมันพวกตันหาเยอะ” ซองจงได้ฉอดอีกคนเข้าไปชุดใหญ่แล้วเดินออกไปจากห้องนี้ และในขณะที่จบคำพูดของร่่างเล็ก อูฮยอนก็รีบใส่เสื้อผ้าของตัวเองแล้วตามอีกฝ่ายไป จนถึงที่ ล็อปบี้ลิฟต์ ที่ร่างบางกำลังยืนรออยู่
“ซองจงอ่า...” ร่างบางได้หันกลับมา
“ให้โอกาสอีกรอบไม่ได้หรอ”
“โอกาสคุณมันหมดไปแล้วคุณควรไปทำตัวดีๆกับตัวจริงของคุณดีกว่านะ จะดงอุนหรือ แอล ผมไม่สนแต่ผมไม่เกี่ยวอะไรกับคุณอีกแล้ว” แล้วซองจงก็เดินเข้าลิฟต์ไปพร้อมรีบกดปิดประตู ในขณะที่นัมอูเรียกลิฟต์อีกตัวแล้วตามลงไปโดยคาดการณ์ว่าร่างเล็กจะลงไปชั้น1 แต่ ร่างเล็กกลับหลอกอูฮยอนด้วยการลงไปที่ห้องสูท ที่อยู่ต่ำลงไป
ทางด้านแอล ณ ประเทศไทย โรงแรม เซนทาราแกรน แอท เซนทรัลเวิล
“ขอบคุณคุณแอลมากเลยนะครัยบที่มาเซ็นสัญญากับเรา นี่ครับของที่ระลึก” อีกฝ่ายที่กำลังคุยกับแอลได้ ยื่นกล่องๆซึ่งเป็นกล่องขนาดกลางๆสีดำด้าน เรียบง่ายให้กับแอล
“อ่อ ขอบคุณครับ”
“เดี๋ยวผมต้องไปธุระต่อขอให้สนุกกับทริปที่เราเตรียมไว้นะครับ” แล้วคู่ค้าของแอลก็มาจับมือแล้วเดินจากไปพร้อม บอดี้การ์ด เมื่อเสร็จธุระแล้วแอลจึงได้เดินขึ้นไปที่ห้องพักของตน
“มาตั้งไกลให้ของที่ระลึกแค่นี้” เมื่อแอลเปิดกล่องก็พบกับ Samsung Galaxy Note 10.1 สีดำเงาพร้อมซิม TruemoveH 3G+ ที่เปิดโปร 899 ไว้ให้เรียบร้อย แอลจึงมองเครื่องขนาดปานกลางนี้ซักพักแล้วเปิดเครื่องขึ้นมา ไม่นานก็มีข้อความเข้า
‘คุณแอลครับคุณโสดอยู่หรือเปล่า ผมขอจีบคุณได้ไหมถ้าคุณตกลงที่จะให้ผมจีบและคบกับคุณมาที่ร้านThe World ด้วยนะครับ’ ทำให้แอลคิดบางอย่างขึ้นมาได้ว่า ในเมื่ออูฮยอนยังมีได้แล้วเราจะหึงหวงมันทำไม แอลจึงได้ให้แอปพลิเคชั่น Chaton ส่งกลับไปยังหมายเลขนั้นว่า ‘กี่โมงครับวันนี้ผมไม่มีแพลนไปไหน’
กลับมาที่เกาหลี ทางด้านของนัมอูฮยอนเองได้ทำการประชดชีวิตเล็กน้อยด้วยการไปเข้าผับชื่อดังย่าน กังนัมกู ตามฐานะของตัวเองซึ่งแน่นอนว่าคงจะเป็นไปไม่ได้ถ้าหากว่าอูฮยอนคนนี้ไปแล้วจะไม่มีไป ม่อชาวบ้านชาวช่อง
“สวัสดีครับ”
“อ่า..ฮะ” ร่างเล็กได้ทักทายอีกคนกลับอย่างเขินๆเพราะเขาไม่ค่อยได้เจออะไรแบบนี้แถมอูฮยอนก็เป็นคนหน้าตาดีคนนึงที่อยู่ในสเปคที่ตั้งไว้
“ชื่ออะไรครับเห็นมาคนเดียว”
“ผม... ลู่ฮานครับ คุณล่ะครับ”
“อูฮยอน ผมว่าเราไปคุยโซน VIP ดีกว่านะยืนคุยตรงนี้มันเมื่อย” แล้วร่างหนาอูฮยอนก็ได้พาร่างเล็กไปยังห้อง VIP ซึ่งตนมาใช้บริการเป็นประจำ ระหว่างที่เดินไปอูฮยอนได้เอามือเข้ามาโอบไว้ที่เอวของลู่ฮานเพื่อเป็นเหมือนกับว่าคนนี้ของฉันคนอื่นห้ามมายุ่ง ทำให้ร่างบางแอบเขินอยู่เล็กน้อย
“แล้ว คุณอูฮยอน... มาที่นี่บ่อยไหมครับ”
“ไม่ค่อยบ่อยนะ แต่วันนี้มีบางอย่างบอกว่าต้องมาน่ะ”
“หรอครับ” แล้วความเงียบก็เหมือนจะเริ่มก่อตัวขึ้นเพราะว่าลู่ฮานไม่รู้จะหาเรื่องอะไรมาคุยกับอีกคน
“ลู่ฮานมีแฟนยังครับ” แล้วอูฮยอนก็ได้ยิงคำถามที่ทำให้ลู่ฮานถึงกลับตกใจเพราะไม่คิดว่าคนในสเปคขของเขาจะมาขอคบกันแบบนี้
“ยะ...ยังไม่มีครับ” ด้วยความที่ลู่ฮานยังตกใจอยู่จึงได้ตอบลงไป
“คบกับผมนะ”
“ครับ” ลูฮานตอบกลับไปราวกับถูกมนต์สะกดให้ต้องพูดตามความคิดของอีกคนไป
ณ ห้องพักของโรงแรม Siam Kempinski ที่ตอนนี้ซองยอลได้ย้ายมากพักกับแอล เวลา 04.40
ตึงตือรือรื้อตึงตึง เสียงเรียกเข้าของ Samsung Galaxy Note II ของแอลได้ดังขึ้น ทำให้เจ้าตัวที่นอนอยู่ต้องตื่นขึ้นมารับโทรศัพท์
“คุณแอลครับ คุณอูฮยอนมีอีกคนแล้วครับ” เป็นประโยคที่ทำให้คิดแอลคนนี้ตาสว่างได้ในพริบตาเดียว
“มันคือใคร”
“เสี่ยว ลู่ฮาน ลูกเจ้าของโรงงานผลิตเซรามิคในจีนครับ”
“ตอนนี้อยู่ไหน”
“กรุงปักกิ่งประเทศจีนครับ ทั้งคู่ไม่ได้ทำโรมมิ่ง”
“รอมันกลับเกาหลีแล้วบอกด้วย” เสียงบทสนาทนาของแอลทำให้อีกคนที่นอนอยู่ข้างๆต้องตื่นขึ้นมา
“มีอะไรหรือเปล่าครับ” ร่างที่นอนอยู่ข้างๆตอนนี้ได้เข้ามาสวมกอดแอลจากข้างหลัง
“ไม่มีอะไรหรอก วันนี้จะไปไหนดีอ่ะ ซองยอล” แล้วแอลได้เข้าไปหอมแก้มอีกคนที่กอดอยู่
“ไม่รู้สิ่”
“งั้นเราอยู่ต่อที่นี่ดีกว่ายอลเหนื่อยยังล่ะ” ไม่นาน บทรักของแอลกับซองยอลก็ได้เริ่มต้นอีกครั้งแม้มันจะยังเป็นช่วงเช้าของกรุงเทพก็ตาม
----- NC -----
เมื่อแอลพูดจบก็ได้โน้มตัวเข้าไปจูบอีกคนเป็นสัญญาณบอกว่าเขาพร้อมแล้วขึ้นอยู่กับอีกคนว่า จะทำหรือเปล่า
“แต่เช้าเลยหรอ แอล” แอลไม่ได้ตอบอะไรเพียงแค่ยิ้มเล็กน้อยให้อีกฝ่ายเท่านั้น ด้วยตอนนี้ทั้งคู่อยู่ในสภาพที่เปลือยเปล่าหลังจากที่ได้แสดงบทรักไปแล้วเมื่อคืนนี้ ร่วม 2 รอบ ตอนนี้กลับมาเริ่มอีกครั้งหนึ่งโดยมีแอลเป็นฝ่ายเริ่มก่อน
“งวดนี้ขอระเบียงนะ” แอลได้กระะซิบกลับมาหาอีกฝ่ายเบาๆ ซองยอลไม่รอให้เสียเวลาอุ้มอีกคนมายังระเบียงของห้องพักในทันที
“ขอมาจัดให้ครับ”
“อื้อ” แล้วซองยอลก็ไซร้คอของแอลกดจูบไปตามตัวของอีกคนหยุดเล่นที่ยอดอกสีสวยของ อีกฝ่ายใช้ลิ้นเลี้ยงยอดอกและดูดบ้าง ซึ่งมันสร้างความเสียวให้อีกคนได้เป็นอย่างดี แม้บทรักแอลจะผ่านไปแล้วเมื่อคืนนี้ถึง 2 รอบ แต่แอลก็จะหมดแรงและอ่อนไปตามอารมณ์ของอีกคนทุกครั้ง เหมือนเช่นตอนนี้
“ไม่ขัดขืนหน่อยหรอครับคนดี”
“ก็ยอมเป็นของนายหมดแล้วจะขัดขืนทำไมล่ะ” แอลไม่ได้พูดเปล่าเพียงเท่านั้นมือของแอลได้ไปคลึงแก่นกายของอีกคน ที่ตอนนี้กำลังตั้งชันพร้อมที่จะใช้งานทุกเวลา ซองยอลเมื่อเริ่มที่จะทนไม่ไหวจากการยั่วของอีกฝ่ายจึงได้วางอีกฝ่ายลงบนเก้าอี้ที่ระเบียงของโรงแรม เอาขาของอีกฝ่ายพาดชึ้นบ่าของตัวเองแล้วกดแก่นกายของตัวเองเข้าไปในช่อทางด้านหลังของแอล พร้อมขยับสะโพกเข้าออกเพื่อทำการขยับแก่นกาย ในช่องทางสีหวานของอีกฝ่าย
“อ๊า.....”
“อ๊ะๆๆๆๆ” ณ จุดนี้เสียงครางของทั้งคู่ได้ดังขึ้นแต่ เขาจะแคร์ทำไมเมื่อชั้นนี้ทั้งชั้นแอลได้เหมาไว้หมดแล้ว และยังเป็นตอนเช้ามืดคงไม่มีแขกคนไหนมาว่ายน้ำที่สวนด้านล่างของโรงแรมหรอก จะมีก็แต่แขกที่นอนชั้นล่างหรือชั้นบนเท่านั้นที่อาจจะได้ยินเสียงของพวกเขา เมื่อแอลนึกอะไรขึ้นมาได้เขาจึงผลักซองยอลให้ล้มนอนราบไปกับพื้นแล้ว ขึ้นนั่งคร่อมแก่นกายของอีกคนโดยที่ซองยอลก็จับแก่นกายไว้รอให้ อีกคนมารับมันเข้าไปในช่องทางแต่มยองซูกลับไม่ขยับร่างกาย ซึ่งทำให้คนข้างล่างนั้นเริ่มเกิดอาการหงุดหงิดเล็กน้อย
“ทำไมไม่ทำต่อละ”
“....” แอลไม่ตอบอะไรแถมยังนั่งเฉยๆทำเป็นทองไม่รู้ร้อน แต่คนข้างล่างกลับไม่เล่นด้วยจึงได้สวนแก่นกายกลับขึ้นจนมิด้ามเพราะร่างที่อยู่ข้างบนไม่ได้ตั้งตัว และจนแอลเกิดอาการคล้ายจะจุกขึ้นเล็กน้อย เพราะขนาดแก่นกายของซองยอลค่อนข้างที่จะมีขนาดพอสมควรตามมาตราฐานชายเกาหลี
“อ๊า....” แต่มันทำให้แอลครางด้วยเสียงที่ไพเราะและดังออกมาได้ มันทำให้แอลไม่อยากขัดอารมณ์ของอีกคนอีกแอลจึงได้ ขยับร่างกายของตัวเอง เพราะตอนนี้อารมณ์ของแอลก็คงไม่ต่างจากซองยอลเท่าไหร่นัก ความต้องการอีกคนมันค่อยๆเพิ่งมากขึ้นทุกการเคลื่อนไหว ซองยอลจึงไม่ขอทนที่จะให้แอลต้องทำเองเพราะมันช้าเกินไปสำหรับเขา ขาเขาจึงเอาแอลยืนขึ้นหันหน้าออกไปทางระเบียงที่หันหน้าไปทาง เซนทาราแกรนแอทเซนทรัลเวิล แต่แอลก็ชมกับความสวยของกรุงเทพ ณ เวลานี้ยังไม่เต็มอิ่มก็ถูกแก่นกายของอีกคนสอดเข้ามาในช่องทางสวยอีกครั้ง ด้วยความเร็วและถี่จนแอลแทบไม่สามารถยืนได้ ได้แต่พยุงตัวเองโดยใช้ราวระเบียงของโรงแรม ช่วยค้ำไว้ ขาเรียวของแอลแนบชิดไปกับรั้วกระจกที่ใช้เป็นผนังกั้น เพื่อไม่ให้แขกตกไปข้างล่าง แต่เพราะความถี่ที่ซองยอลมอบให้แอล ประจบกับช่องทางของแอลที่ยังสามารถตอบรับแก่นกายของซองยอลได้เป็นอย่างดีทำให้ ซองยอลได้ปลดปล่อยเข้ามาในร่างกายของอีกคน เมื่อเสร็จสิ้นแอลก็ได้คุกเข้าแล้วเอาปากสวยครอบลงที่แก่นกายของอีกคน ใช้ลิ้นตวัดปลายแก่นกายของซองยอล เพื่อเก็บน้ำรักบริเวรปลายแก่นกายที่ยังเหลืออยู่ของซอลยอลแล้วกลืนลงไปโดยไม่รังเกียจ แล้วค่อยๆถอนออกมา ร่างสูงเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังไม่เสร็จจึงได้ทำให้อีกคนอย่างที่แอลทำให้ตนเมื่อสักครู่ ปากหนาของซองยอลได้ ครอบลงบนแก่นกายของร่างบางดูดเม้ม และเลียช้าๆราวกับว่า กำลังกินไอศกรีมแท่งโปรดอยู่ตตรงหน้า เข้าไม่อยากรีบกินจนเกินไป เขาอยากที่จะซึมซับถึงจิตวิญญาณความอร่อยของไอกรีมแท่งนี้ ลิ้นหนาค่อยๆบรรจงเลียจากล่างขึ้นข้างบนช้าๆ เลียวปลายแก่นกายสวยของแอลที่กำลังต้องการจะปลดปล่อย ความเสียวค่อยๆเพิ่มขึ้น แอลที่กำลังนั่งอยู่ที่พื้นเหยียดขาตรงหลังจากที่ได้ เก็บรายละเอียดให้ซองยอลเสร็จ ต้องเอามือทั้งสองข้างขย้ำพรมที่อยู่ข้าง เพื่อระบายความเสียวซานในตัวตอนนี้ ซองยอลเห็นแอลที่กำลัง ขย้ำพรมนั้นจึงได้เอามือมาคลึงที่สะโพกบางแล้วอุ้มอีกคนไปนั่งบนโต๊ะแล้ว ทำให้แอลต่อ เมื่อแอลมานั่งอยู่บนโต๊ะทำให้อยู่ในท่าที่เหมาะสมจึงทำให้ซองยอลทำได้ถนัดขึ้น ไม่นานมากนักหลังจากที่แอลมานั่งบนโต๊ะตรงนี้ แอลก็ได้ปลดปล่อยออกมา
“อ๊า....เสร็จแล้วนะ”
“ซองยอลอ่า..... นายเก่งจัง” แอลเผลอหลุดชมออกมาเพราะ อูฮยอนไม่เคยที่จะทำอะไรแบบนี้ให้เขา เมื่อเขายังไม่ได้ปลดปล่อยอูฮยอนก็จะให้การขยับแก่นกายของเขาต่อเพื่อให้แอลได้ปลดปล่อยออกมาแทน
“อ่า... ครับ -///- ไปอาบน้ำกันครับ” แล้วกิจกรรมการออกกำลังกายยามเช้าแบบคู่รักของทั้งคู่ก็จบลง
----- NC -----
“ยังไม่อยากกลับเกาหลีเลยอ่ะ”
“งั้นเรากลับพร้อมกันไหมแอล”
“อืมๆ” แล้วได้เอาหน้าซุกเข้าที่หลังอีกคนแล้วสวมกอดเบาๆ
ณ สนามบินนานาๆชาติปักกิ่ง
“บ้านลู่นี่ใหญ่จังเลยเนอะ ไม่อยากกลับอ่ะ”
“ลู่ก็ไม่อยากกลับอ่ะ แต่ป๊าให้ไปดูแลงานที่นู้น” ทั้งคู่เดินจับมือกันเข้าเกทโดยไม่แคร์สายตาของคนรอบข้าง จนกระทั่งเห็นซองจงกำลังเดินผ่านไป
“อ่ะ เดี๋ยวนะพี่เจอคนรู้จักเดี๋ยวพี่มา” แล้วอูฮยอนก็ตามซองจงไป
“ซองจงอ่ะไปไหนหรอ”
“ไปในที่ๆไม่มีคุณไงอูฮยอน”
“ต้องทำขนาดนี้เลยหรอ”
“ความสุขของแต่ละคนไม่เหมือนกันอูฮยอนลาก่อนอ่ะนี่มีไรจะคืน” ซองจงได้หยิบ iPhone5 สีีขาวให้อีกคน
“อ่ะเอามาคืนทำไมอ่ะ”
“ทีแรกว่าจะเก็บไว้แต่ Siri มันคุยไม่รู้เรื่อง แผนที่นำทางก็มั่วเป็นรอยก็ง่าย ของแบบนี้มันเเหมาะกับคุณมากกว่าอูฮยอน ขอโทษนะเสียเวลาต้องรีบไปขึ้นเครื่อง” แล้วซองจงก็เดินจากไป อูฮยอนจึงเดินคอตกมาหาลู่ฮานที่ยังยืนมองห่างๆ
“เราไปขึ้นเครื่องกันเถอะ”
ด้าน ซองยอลและแอล
“เราจะไปกันยัง”
“ไปๆพร้อมแล้ว” ร่างสูงได้ตอบกลับไปอย่างมั่นใจว่าไม่ลืมของอะไรไว้ในโรงแรมแล้วจึงได้ลงลิฟต์ไปพร้อมกับแอลเพื่อขึ้น รถลิโมรัสส่งระหว่างโรงแรมกับสนามบิน
“อ่าวแอลทำไมมาที่ สนามบินอู่ตะเภา”
“อ่อ เครื่องบินจอดอยู่ที่นี่” เป็นคำตอบที่ชวนอึ้งเล็กน้อยซองยอลไม่คิดว่าแอลจะเป็นนักธุรกิจที่อายุน้อยแต่สามารถมีเครื่องบินเจ็ทเป็นของตัวเองได้
“แล้วตั๋วเครื่องบินผมล่ะ”
“ก็ฉีกทิ้งไปสิ่ยอลก็กลับกับผมแล้วหนิ่” แอลจึงได้เข้าไปหอมแก้มของร่างสูงตรงหน้าที่กำลังขึ้นเครื่องบินกลับไปยังเกาหลี
“แฟนผมนี่น่ารักจังเลยนะครับให้ผมช่วยออกค่าน้ำมันไหม”
“ไม่เป็นไรหรอกแค่นี้เอง” แล้วก็ยังไม่มีบทสนทนาอีกเพราะทั้งคู่ได้คล้อยหลับไปตามๆกันเนื่องจาก ไฟท์นี้เป็นไฟท์ค่อนข้างที่จะดึก
ช่วงเวลาตี5 ตามเวลาประเทศเกาหลีใต้ ที่คฤหาสตระกูลคิม ในปูซาน หลังจากที่ทั้งคู่ลงจากเครื่องบินส่วนตัวของแอล ก็ได้เดินเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ของแอล
“ซองยอลอ่ะ เดี๋ยวขอกลับโซลก่อนนะ”
“อ่าวทำไมอ่ะไปด้วยไม่ได้หรอ” ซองยอลเอามือมากุมมือของอีกคนไว้เพื่อบ่งบอกว่าไม่อยากให้ไป อยู่ที่นี่ก่อนได้ไหม
“ไปจัดการแฟนเก่าน่ะ”
“.. ไหนบอกว่าโสดไง”
“นี่ไงก็กำลังจะโสดแล้วมาอยู่กับซองยอลคนนี้ไง”
“งั้นขอไปด้วยนะ”
“ไปสิ่” ขณะที่กำลังลังเดินออกไปขึ้นเฮลิคอปเตอร์ แอลได้เปิดอ่านข้อความที่จีโอส่งมารายงานว่า ตอนนี้ อูฮยอนอยู่ไหน โดยที่อูฮยอนและลู่ฮานไม่รู้ว่ากำลังถูกติดตามและตอนนี้ทั้งคู่ได้ถึงสนามบินอินชอนและกำลังเดินทางมาที่ คฤหาสของตระกูลคิมในกรุงโซล จนทั้งคู่มาถึงคฤหาสก็เป็นไปตามที่อูฮยอนคาดคิดไว้คือ แอล ยังไม่กลับมา อูฮยอนจึงได้พาลู่ฮานขึ้นไปพักบนห้องนอนของตน แต่ไม่นานหลังจากที่ขึ้นห้องมาก็ได้ยินเสียงเฮลิคอปเตอร์ดังขึ้นมาและดังขึ้นเรื่อยๆพร้อมกับลมที่แรงมานั้นคือสัญญาณที่ทำให้อูฮยอนรับรู้ได้ดีว่าแอลกลับมาแล้ว นัมที่ไม่อยากให้แอลเห็นลู่ฮานจึงได้เดินไปหาแอล เพื่อต้อนรับกลับบ้าน แต่ก็ได้พบกับร่างสูงที่เดินมากับแอล
“แอล นี่คือ.... ใครอ่ะ” นัมเพิ่งสังเกตุเห็นว่า คนที่มากับแอลได้เดินจับมือมาด้วยกัน
“อ้อ คุณซองยอล เค้ามาเยี่ยมบ้านเราน่ะ” แอลโกหกไปคำโต เพื่อหลอกอีกคนไม่ให้รู้ว่านี่คือแฟนใหม่ของตัวเองอย่างที่อูฮยอนเคยทำกับเขา
“ยินดีที่ได้พบครับคุณ นัม อูฮยอน” ซองยอลได้ทักทายกลับอย่างเป็นมิตรตามที่เตี๊ยมไว้กับแอลตอนอยู่บนฮอล
“อ่าที่รัก เดี๋ยวขอเข้้าไปเอาของในห้องหน่อยนะ” แล้วแอลก็เดินไปยังห้องนอนของอูฮยอน แต่ร่างหนาพยายามห้ามอีกคนเอาไว้แต่ก็ไม่เป็นผลเพราะ ซองยอลขัดอีกคนไว้ไม่ให้เข้าไปหาแอล เมื่่อแอลเปิดประตูเข้ามาก็พบกับลู่ฮานที่เพิ่งตื่น
“มีอีกคนแล้วหรอ”
“...”
“อูฮยอนคุณรู้อะไรไหม” แอลได้หยิบ Samsung Series 5 ที่วางอยู่บนโต๊ะของอูฮยอนขึ้นมาถือไว้ พร้อมเดินเข้ามาหาอีกคน
“เวลาแก้ตัวของคุณมันหมดลงไปแล้ว”
“อะ แอล.” ไม่ทันที่ร่างหนาจะพูดจบ วัตถุอลูมิเนียมสีเงาสวยที่เรียกว่า โน้ตบุคก็กระแทกเข้ากับหน้าของอูฮยอนอย่างแรง
“อยากรู้อะไรไหมว่าทำไมถึงเลือกแต่ Samsung เพราะบอดี้มันถึกแบบนี้ไง” ไม่นาน Samsung Series5 เครื่องนี้ก็หล่นลงไปกระแทกเข้าที่หน้าท้องของอูฮยอนอย่างแรง ทำให้อูฮยอนไม่สามารถพูดอะไรได้เพราะจุก
“ส่วนนาย เสี่ยว ลู่ฮาน” แอลได้เดินมาหาอีกคน
“ไม่แปลกใจหน่อยหรอว่าทำไม ข้าราชการ คนนึงถึงได้รวยขนาดนี้” แล้วฝ่ามือบางของแอลได้ตบเข้าไปที่หน้าของลู่ฮาน
“ทำเซรามิกขายน่ะ หัดเอามาขัดตาบ้างนะเผื่อเลนส์ตามันจะบางลงจะได้ไม่เห็นผู้ชายมีเมียแล้วว่าโสด” ด้วยคำพูดที่ค่อนข้างแรงของแอลทำให้ลู่ฮานหยิบปืนที่พกเอาไว้อยู่ข้างหลังออกมา
“ถึงจะไม่รู้ว่าอูฮยอนฮึก มีแฟนแล้วแต่ ชั้นก็ไม่ยอมให้ใครมาด่าแบบนี้นะ”
“นึกว่าทำงานใหญ่โตแล้วจะดูดี ที่แท้ก็ลูกมาเฟีย” แอลพูดกลับไปโดยไม่กลัวว่า ลู่ฮานจะยิงปืนให้ลูกกระสุนพุึ่งใส่เขาเมื่อไหร่ก็ได้
“หุบปากไป”ตอนนี้ลู่ฮานของขึ้นแบบสุดขีดและได้ขึ้นนกปืนเรียบร้อย แล้วพร้อมจะยิ่งอีกคนได้ทุกเมื่อ เมื่อแอลเห็นดังนั้นจึงหยิบปืน Saiga 12 gauge จากหลังของซองยอลมา
“นัมคุณก็ดูไว้นะ รู้ไหมว่าชั้นไม่ชอบอะไร ไม่ชอบให้คนมาขึ้นเสียงกับชั้นไง” แอลได้ยิงปืนออกไปซึ่งปืนที่แอลใช้เป็นปืนสงครามไม่ต้องพูดถึงเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับลู่ฮาน
“ส่วนคุณ มีให้เลือก 2 ทาง จะอยู่แต่ต้องเป็นน้อยหรือจะ..” แอลได้เว้นช่วงพูดเอาไว้แล้วเอาปืนจ่อที่คางอีกคน
“.....”
“งั้นเลือกให้ละกัน ให้เป็นน้อยของชั้นแต่ตอนนี้” แอลได้เอาโน้ตบุคทุบขาอีกคนจนกระดูกหัก
“โอ๊ย... “ เสียงที่เจ็บปวดของอูฮยอนได้ดังขึ้นเพราะ ได้รับการกระแทกอย่างรุนแรงจนกระดูกหักโดยไม่มีใครพาส่งโรงพยาบาล จนกระทั่งซองยอลต้องแอบโทรเรียกรถพยาบาลมารับอูฮยอนเพราะความสงสาร
1 ปีผ่านไป ซองยอลกับแอลยังคงใช้ชีวิตคู่ด้วยกันแต่ มีอูฮยอนเป็นคนเล็กคนน้อยของแอลโดยที่ซองยอลไม่ได้ว่าอะไรเพราะเข้าใจเรื่อง ทุกอย่างและเขาก็เห็น อูฮยอนเป็นเพียงแค่ที่ระบายของ แอล เท่านั้น ซึ่งมันทำให้อูฮยอนเข้าใจว่าแอลรู้สึกยังไงที่ เห็นเขาไปทำอะไรไปมีอะไรกับคนอื่น ถึงแม้ตอนนี้เขาจะเดินได้แล้ว แต่ความเจ็บปวดก็ยังอยู่เสมอเพราะเขาเพิ่งรู้ว่าแอลดีกับเขาขนาดไหน แอลให้เขาไประบายความใคร่กับใครก็ได้โดยที่เจ้าตัวไม่รู้ว่าแอลให้ แต่แอลขออย่างเดียวโดยที่อูฮยอนไม่รู้คือ อย่าไปผูกพันกับใคร ซึ่งข้อนี้นัมเองทำมันไม่ได้จึงต้องมารับใช้กรรมแบบนี้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น