BTS - [_____] [ V x TaeHyung x Kook ] Part 10

ขณะที่กลุ่มของชานยอลกำลังสังสรรค์กันตามภาษาของ คนทำงานด้วยกันแล้วไม่ได้เจอกันนาน ทิ้งไว้แทฮยองอยู่ในห้องดับจิต หลังจากที่แทฮยองกลัวสุดขีดจนเกิดอาการช็อกและสลบไปจนมาได้สติอีกทีตอนราวๆ ตีสามแทฮยองพยายามขยับข้อมือให้เชือกที่ผู้มือเขาไว้หลวมที่สุด แต่ความแน่นของเชือกก็ไม่ลดลงเลยเพราะ พยาบาลที่นี่ผ่านการฝึกมาอย่างดีเกี่ยวกับการจัดการคนไข้ที่มีอาการคลุ้มคลั่ง





“โถ่เว้ย!! ไมไม่หลวมเลยวะ”





‘ตึ่ง’





“...” ทันทีที่มีเสียงเหมือนมีคนทุบอะไรสักอย่างที่เป็นโลหะแข็งระดับหนึ่ง ทำให้แทฮยองมองไปรอบๆ ภายในห้องที่มืดเกือบสนิท เขาพบว่าเตียงให้ห้องนี้ล้วนแต่เป็นเตียงเข็นทำจากโลหะ และเตียงที่อยู่ข้างๆเขาเพียงแค่เอื้อมแขน มีขาของคนที่อยู่บนเตียงห้อยลงอมาอยู่ข้างหนึ่ง เลยทำให้แทฮยองได้แต่เงียบเพราะกลัวจนไม่กล้าพูดอะไรจนเช้า





“นักศึกษาต้องไม่ลืมว่า คนที่อยู่ในห้องนี้เป็นอาจารย์ของเรา เราต้องให้เตียงเขาและที่สำคัญ อาจารย์เราไม่ได้มีมากมาย เราต้องเรียนและใช้ทรัพยากรณ์อย่างมีคุณค่า เพื่ออาจารย์ใหญ่ที่บริจาคร่างมาจะได้สบายใจ เข้าใจนะคะ นักศึกษา”


“ค่ะ/ครับ” เสียงค่อนข้างดังพอสมควรแต่ไม่มาถึงขึ้นรบกวนคนอื่นๆเท่าไหร่ ดังขึ้นอยู่หน้าห้องทำให้เขาพอมีความหวังว่า จะได้ออกจากที่นี่แล้วแน่แท้





“ขอโทษครับ ห้องนี้ ผอ.สั่งห้ามใช้ชั่วคราวครับ”


“ทำไมไม่แจ้งให้ทราบล่วงหน้าคะ ว่าห้องนี้ใช้ไม่ได้การเดินทาง จากมหาลัยมานี่มันมีค่าใช้จ่ายนะคะคุณ”


“ห้องนี้ใช้ไม่ได้ แต่อีกตึกใช้ได้ครับ ผอ.”


“ค่ะ ทีหลังอย่าให้เกิดเหตุแบบนี้ขึ้นอีกนะคะ” ทีมอาจารย์และนักศึกษาเดินจากออกไป แทฮยองที่นั่งฟังอยู่ในห้องใจสลายลงในทันที เขาต้องอยู่กับศพในห้องนี้ไปอีกนานแค่ไหนยังไม่มีใครรู้






ที่ประเทศไทย จองกุกนอนหนุนตักของเซฮุนอยู่บนเตียงกว้างที่ห้องของเซฮุน





“อันนี้แปลว่าอะไรอ่ะพี่ฮุน”


“ประโยคนี้แปลว่า นอมูโพโกชิพอโย ”


“ผมอยู่นี่ไงจะคิดถึงไมล่ะ”


“ก็มันแปลว่าคิดถึงหนิ่ครับ”


“หอมแก้มผมอีกแล้วนะ” จองกุกหันหน้าหนีอีกคนเพราะความเขิน ตั้งแต่คบกับเซฮุนเขาก็เริ่มที่จะทำใจเรื่องแทฮยองได้ ถึงบางครั้งเขาจะมองเซฮุนป็นแทฮยองไปบ้างก็ตาม





“อ่าใช่วันนี้เหมือนมีของมาส่งห้องเราน่ะ พี่ยังไม่ได้ไปเอาเลยลงไปเอากันไหม”


“ไปครับแล้วไปหาอะไรกินกันด้วยเลยผมหิวแล้ว” พูดจบจองกุกก็เดินไปหยิบเสื้อเชิ้ตมาคลุม แล้วเดินตามเซฮุนออกจากห้องไปยัง ห้องจดหมายของคอนโด





“มันคืออะไรอ่ะทำไมใหญ่จัง”


“จักรยานน่ะครับผมให้พ่อส่งมา”


“ซื้อใหม่ก็ได้หนิ่ ไม่เห็นต้องส่งเลย” เซฮุนนั่งคุยกับจองกุกขณะช่วยจองกุกปะรกอบจักรยานเสือหมอบอยู่


“ก็คันนี้ เราคาเท่ามอไซด์พี่ฮุนอ่ะครับ”


“สองแสนเลยหรอ ทำไมไม่ซื้อมอไซด์เลยล่ะ”


“พ่อไม่ให้อ่ะครับบอกว่าเปลือง”


“อ่าครับๆ งี้เราก็ไม่ซ้อนท้ายพี่ละสิ่”


“ซ้อนสิ่ครับ นั่งกอดพี่ฮุนอุ่นจะตายไป เสร็จละครับไปกัน”


“งั้นรอพี่แปปนะครับ” เซฮุนวิ่งหายไปที่ลิฟต์ ผ่านไปราวๆ เกือบครึ่งชั่วโมงเซฮุนก็ลงมาพร้อมจักรยานหมอบแฮนตรง





“ไปกันครับที่รัก” เซฮุนและจองกุกก็ปั่นจักรยานออกจากคอนโด หลังจากที่จองกุกมาอยู่ได้ไม่นานขำก็เริ่มรู้จักกับตลาดต่างๆ แถวๆ นั้นพอสมควร จักรยานของเซฮุนและจองกุก จอดอิงกับราวเหล็กขนาบกันและคล้องด้วยตัวล็อกอันเดียวกัน เดินดับมือกันในตลาดไปเรื่อยๆจนกลับมาที่เขาจอดรถจักรยานไว้





“พี่ฮุนครับ”


“หืมครับ ... “ เมื่อเซฮุนหันมาหาจองกุกหลังปลดล็อกจักรยานแล้ว จองกุกที่สูงไล่ๆเซฮุนก็ขยับตัวเข้ามาใกล้พร้อมเขย่งตัวให้สูงขึ้นเล็กน้อยแล้วจุ้บที่ริมฝีปากของเซฮุน


“รักพี่นะครับ” จองกุกก็ปั่นจักรยานออกไปทิ้งเซฮุนให้ยืนงง อยู่สักพักแล้วค่อยปั่นจักรยานตามจองกุกไปเมื่อได้สติแล้ว ทั้งคู่ก็ยังคงมีความสุขตามคนรักกันใหม่ๆ แต่แทฮยองตอนนี้ยังคงอยู่ในห้องดับจิต แอร์เย็นๆทำให้เขาเริ่มหนาวจนตัวเริ่มสั่นและเหมือนมีไข้อ่อนๆ





“ผอ.ครับ นายคนนั้นไม่ไข้ขึ้นแล้วหรอครับ”


“งั้นไปเอาออกมานะ ห้องไหนว่างๆก็เอาไปไว้ คงเข็ดละล่ะ” ชานยอลกำลังนั่งเคลียร์งานเอกสารของห้างที่เขาทำงานอยู่ในห้องทำงานของตัวเองในโรงพยาบาลนี้ วันนี้ชานยอลมาทำงานด้วยชุดเสื้อชิ้ตกางเกงยีนส์ ยกเว้นแต่ว่าวันนี้งานที่ห้างเยอะมากจนเขาไม่สามารถไปออกตรวจได้เหมือนเคย จนต้องให้หมอที่เป็นผู้ช่วยเขามาช่วยเคลียร์งานทางโรงพยาบาลบ้าง และหมอคนนี้ก็ได้ช่วยเขาจัดการเรื่องแทฮยองเมื่อคืนนี้





“อ่าใช่ คยองซูนายใกล้ใช้ทุนหมดยัง”


“ก็ใกล้แล้วครับ ผอ.ถามทำไมหรอครับ”


“ผมจะให้ นายมาเป็นผู้ช่วยผมจริงๆ ตำแหน่งรองผู้อำนวยการยังว่าง อย่าลืมล่ะเอาออกมาแล้วผูกมือผูกขาต่อท่อด้วยเดี๋ยวผมกลับมา” ชานยอลตบบ่าอีกคนเชิงให้กำลังใจแล้วเดินออกจากโรงพยาบาลกลับไปที่ห้างที่เขาทำงาน





“ผอ. ต้องเหนื่อยมาแน่เลยอ่ะจงอิน ทำงานตั้งสองที่พร้อมกัน”


“ถามจริงๆนะคยองซู นายชอบ ผอ. หรอ”


“ก็ชอบนะ.. ถึงจะโหดแต่ทำไปก็เพราะว่า ผอ.รักลูกเขาหนิ่”





‘ขอเชิญนายแพทย์คยองซูที่ห้องการเงินตึก B ด้วยค่ะ’





“ไปก่อนนะจงอินเดี๋ยวเจอกัน”





ทุกคนใช้ชีวิตปกติหมดทุกคนจริงๆยกเว้น แทฮยอง และ วี ถามถึงวี เขาพยายามโทรหาแทฮยองตั้งแต่ 4 ทุ่มของเมื่อวานแล้ว แต่ก็ไม่มีคนรับมันทำให้เขาหัวเสียเบาๆ แต่เขาก็เพิ่งมาสังเกตเห็นความสะเพร่าของตัวเอง โทรศัพท์ที่เขาถืออยู่คือของแทฮยองที่เขาจงใจซื้อให้มันเหมือนกับของแทฮยอง นั้นคือเขาโทรเข้าหาตัวเองก็ตอนเช้า





“เจ้าวี แกจะไปไหนแต่เช้า”


“ไปหาแทฮยองครับ”


“พอหยุด วันนี้รถไม่ว่างแกหาทางไปเองนะ”





“มะ..แม่..” วียังไม่ทันได้ถามเหตุผลว่าทำไมรถไม่ว่าง ซานดาร่าก็เดินออกจากบ้านไปพร้อมกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ 3 ใบโดยมีคนใช้ถือให้ แต่เมื่อตามออกมาก็พบว่ารถทุกคันในบ้านตั้งขบวนอยู่หน้าบ้าน และซาดาร่าใช้รถของเขา ตอนนี้โรงจอดรถของบ้านคงมีเพียงแค่จักรยานแม่บ้านของคนใช้เท่านั้นแหละหนา วีจึงต้องรีบหาทางในการไปตามหาแทฮยองให้เร็วที่สุด