BTS - [_____] [ V x TaeHyung x Kook ] Part 7

ณ บ้านปาร์คชานยอล เวลา 04.40 AM




“คุณผมไม่อยู่สองวันนะ ช่วงนี้ที่ทำงาน งานเยอะมาก”

“ค่ะ ยังไงก็พักบ้างนะคะ”

“ผมไม่ได้เอารถไปนะคุณ ผมไปละ” ร่างสูงของชานยอลเดินออกมากจากบ้าน ไปทำงานโดนปั่นจักรยานเสือหมอบคู่ใจและกระเป๋าเป้แบคแพคที่ใส่เสื้อผ้าของเขาสำหรับ 2 วัน ตามที่ปาร์คบอมคิดไว้ แต่ความจริงมันมีอยู่ว่า ระหว่างทางไปที่ทำงานชานยอลได้ปั่นจักรยานไปที่นึงก่อน





05.00 AM

“ตายแล้วชานยอล ทำไมลูกปั่นจักรยานมาล่ะ” เสียงของหญิงอาวุโสกล่าวทักเชิงอุทานตกใจที่เห็นชานยอลปั่นจักรยานเข้ามาในบ้าน แทนที่จะเป็นรถยนต์เหมือนทุกๆครั้ง

“ผมว่าจะมานอนนี่แหละครับ สวัสดีครับคุณแม่”

“งานที่ห้างช่วงนี้เยอะหรอลูกมาๆ เข้าบ้านก่อน” ชานยอล ได้เดินตามเข้าไปประคอยหญิงอาวุโส เข้าไปยังห้องทำงานของบ้าน




“งานที่ห้างตอนนี้เป็นไงบ้างล่ะชานยอล”

“ตามแพลน วันนี้ทุกอย่างจะเรียบร้อยครับ”

“แล้วนึกไงมานอนนี่หล่ะ”

“ลูกของผมตอนนี้อยู่ไทยน่ะครับ เลยเหงาๆแล้วผมก็คิดถึงพี่เขา”

“อื้มๆ แม่เข้าใจละ พักก่อนไหมเราแล้วเดี๋ยว 6โมงกว่าๆเราค่อยออก”

“ก็ดีครับ”

“เราก็เล่นขี้อ้อนขนาดนี้พี่เขาจะไม่รักเราได้ไงล่ะ” หญิงอาวุโสลูบผมของชานยอลที่ตอนนี้เขามาคุกเข่ากอดเขาที่นั่งอยู่บนเก้าอี้แล้วเอาหน้าซุกอยู่ที่ท้องของเขาอย่างเอ็นดู ก่อนจะแยกตัวออกมาไปที่ห้องๆนึง ที่เขาคุ้นเคยทุกๆอย่างในห้องยังคงอยู่เหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน แต่หลังจากที่ชานยอลปิดประตูห้องแล้วเดิน เข้าห้องมาได้สักพักภาพเก่าๆก็กลับมาให้เขาเห็นอีกครั้ง





Flashback




“พี่อย่าแกล้งผมดิ่ผมจะอ่านหนังสือ”




“นายมันน่าแกล้งทำไมล่ะ” ชานยอลที่นอนอ่านหนังสืออยู่บนเตียงร้องโว้ยวายอีกคนที่กำลังก่อกวนเขาจนทำให้ไม่สามารถอ่านหนังสือได้




“ถ้าไม่หยุดแกล้งผม…. พะ.. พี่เป็นอะไรครับ” ชานยอลที่กำลังจะคาดโทษอีกคน ต้องกลืนคำพูดนั้นลงไปแล้ว ตั้งประโยคคำถามใหม่ขึ้นมาแทนเมื่อเห็นสีหน้าของอีกคน




“ชานยอล พี่อยากอยู่กับเรานานๆนะรู้ไหม”




‘พึบ’ เสียงของผ้าที่คล้ายๆถูกสลัดจนมีเสียงแต่ นี่เป็นเสียงที่มาจากร่างสูงของอีกคนที่ชานยอลเรียกว่าพี่ ล้มลงบนเตียงจนเกิดการสั่นแล้วมีเสียงออกมา




“พี่เป็นอะไรไป จะแกล้งผมหรอ” ชานยอลวางหนังสือไว้ข้างกายแล้วมาสะกิดอีกคนแต่อีกคนกลับนิ่งเฉย

“ไม่แกล้งผมสิ่ครับ” ชานยอลเขย่าตัวอีกคนแรงขึ้นจนรู้ได้ทันทีว่าอีกคนไม่ได้แกล้งเขา




“แม่!!! ใครอยู่ข้างนอกเรียกรถพยาบาลหน่อย” ด้วยความรอบคอบของชานยอลจึงไม่รอที่จะให้คนอื่นเรียกรถพยาบาลให้ จึงเอาโทรศัพท์ของเขากดโทรเรียกเองอีกทางหนึ่ง






Present




“ชานยอล นายต้องเข้มแข็งไว้สิ่ พี่ยังอยู่กับผมใช่ไหมครับ” น้ำตาได้ออกมาคลอที่เบ้าตาของอีกคน ชานยอลเดินไปนั่งอยู่บนเตียงแล้วมองไปรอบๆห้องอีกครั้ง




“พี่รู้ไหมว่าผมคิดถึงพี่นะ เดี๋ยวผมกับแม่จะไปหาพี่แล้วนะ รอผมแปปนะ”





6.32 AM ชานยอลได้เดินลงมายังชั้นล่างของบ้าน ห้องทานอาหารที่ตอนนี้มีของหลายอย่างกำลังถูกจัดเตรียมและใส่ลงตะกร้าหวายของประเทศไทย ชานยอลจึงเข้าไปช่วยแม่บ้านยกของไปใส่ที่รถตู้ volkswagen caravelle คันเดิมที่เขานั่งเป็นประจำ




“ชานยอลพร้อมยังลูก ร้องไห้อีกแล้วนะ”

“ครับ พร้อมครับ”





ณ สู่สาน ที่ถูกจัดเป็นฮวงซุ้ย คล้ายๆของประเทศจีน เนินดินที่คุ้นเคยในที่ดินเชิงเขา ของที่ทำและจัดเตรียมไว้เมื่อเช้า ได้ถูกนำออกจากตระกร้าและจัดเรียงหน้าสุสานโดยชานยอลเป็นผู้ทำเองทั้งหมด หลังจากที่ทุกอย่างพร้อมเข้าที่และทำพิธีเสร็จแล้ว





“ลูกรู้ไหมว่าลูกน่ะเลือกสะใภ้ให้แม่ไม่ผิดเลย ชานยอลช่วยแม่ทำหน้าที่ทุกอย่างของลูกได้หมดเลย” หญิงอาวุโสที่เรียกตัวว่าแม่ได้กล่าวขึ้นพร้อมน้ำตาที่ตอนนี้เริ่มจะไหลออกมา




“15 ปีแล้วนะลูก ลูกรู้ไหมว่าลูกของแกน่ะไปอยู่ที่ไทยแล้ว”

“แม่ครับ” ชานยอลเข้าไปประคองหญิงอาวุโสอีกครั้งที่ตอนนี้กำลังร้องไห้พร้อมกับจะพูดบางอย่าง แต่กับถูกขอร้องไว้

“แม่ขอนะชานยอล”

“ถ้าแกฟังแม่สักนิด แม่คงได้เห็นแกอยู่กับชานยอลอย่างมีความสุขไปแล้ว ลูกก็รู้หนิ่ความสุขของลูกมันก็ความสุขของแม่”

“แม่พักก่อนนะครับ คุณบันครับ พาแม่ผมไปที่รถหน่อยครับ” ชานยอลที่สักผัสได้ว่าคนที่เขาประคองอยู่ตอนนี้กำลังสั่งเพราะร้องไห้ จึงขอร้องให้อีกคนไปพัก หลังจากที่คนใช้ของบ้านที่ตามมาด้วยได้พาหญิงอาวุโสไป เขาก็ยืนอยู่ข้างหน้าหลุมด้วยความเศร้า




“พี่รู้ไหม 10 ปีแล้วนะ ที่ผมอยู่กับจองกุก 2 คนโดยไม่มีพี่ จองกุกลูกเราหนีแฟนตัวเองไปเรียนต่อที่ไทย พี่ลูกเราจะเป็นไงบ้าง จากนี้พี่ไม่ต้องอยู่ข้างๆผมแล้วก็ได้นะ พี่ไปดูแลลูกเราเถอะ” ชานยอลเว้นช่วงไว้เพราะตอนนี้ตัวเขาเองก็ไม่สามารถกบั้นความรู้่สึกเสียใจที่กลั่นตัวออกมาเป็นน้ำตาได้ จนเสียงเริ่มจะสั่น




“พี่ถ้าพี่ยังอยู่ …. พี่คงจะ ให้ คะ คำปรึกษา ...ฮึก ลูกเราได้”




“พี่.. ผมรักพี่คนเดียวนะ” ชานยอลเดินออกจากที่ตรงนั้นไปที่รถ แล้วให้คนใช้ของบ้านที่ตามมาเป็นคนเก็บของที่เอามาเส้นไหว้แทน เพราะตอนนี้เขาไม่มีสติมากพอที่จะเก็บของเหล่านี้แล้ว






ณ ประเทศไทย ตอนเย็นๆ จองกุกกำลังนั่งเล่นคอมอยู่ในห้องนอนที่เปิดแอร์เย็นๆ ด้วยอารมณ์เหนื่อยๆเบื่อๆ และเหงาเข้ามาปน จนกระทั่งมีเสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น




“ครับ”

“ได้ฮะ เดี๋ยวผมลงไปนะครับ” หลังจากที่จองกุกวางสายแล้วก็พับจอโน้ตบุ๊ค แล้วเดินออกจากห้องโดยในมือถือโน้ตบุ๊คเครื่องบางไปด้วย จนถึงลิฟต์ทันทีที่ลิฟต์มาถึงจองกุกก็กดไปที่ชั้นส่วนกลาง





‘ติ๊ง’ เสียงเตือนเมื่อถึงชั้นปลายทางดังขึ้นพร้อมๆกับลิฟต์จอดเทียบชั้นเรียบร้อยแล้ว ประตูบานเลื่อนของลิฟต์ค่อยๆเปิดออกพร้อมกับ ร่างสูงที่อยู่หน้าลิฟต์ค่อยๆคุกเข่าลงพร้อมยกช่อดอกไม้สีขาวขึ้นมา




“.. พะพี่ฮุน”

“เป็นแฟนกับพี่นะครับ” จองกุกที่ตกใจเมื่อพบว่าเซฮุนมารอเขาถึงหน้าลิฟต์แต่ดัน ไม่ได้มารอธรรมดาๆ เขากลับมารอเพื่อที่จะขอเป็นแฟนซะงั้น เมื่อพอตั้งสติได้จองกุกจึงเดินออกมาจากลิฟต์แล้วเลี่ยงมาข้างๆประตูของลิฟต์แทน




“นี่อะไรกันอ่ะพี่ มันเร็วไปนะ”



“ไม่เร็วหรอกครับ พี่รอมา 3 ปีแล้ว” เมื่อจองกุกได้ยินก็ได้แต่ งง ว่าเซฮุน รอเขามา 3 ปี แต่ทำไมเขาไม่รู้จักกับ เซฮุนเลยล่ะ เซฮุนคือใคร ทำไมมาขอเขาเป็นแฟน ที่สำคัญตั้ง 3 ปี ทำไมเขาไม่รู้เลยว่าตลอด 3 ปีมีคนแอบชอบเขา