BTS - [_____] [ V x TaeHyung x Kook ] Part 8

“พี่ชอบผมมาถึง 3 ปีเลยหรอครับ” ตอนนี้ทั้ง เซฮุน และ จองกุก นั่งคุยกันอยู่ที่เก้าอี้นอน ข้างสระว่ายน้ำของคอนโด บรรยากาศตอนนี้เป็นช่วงทไวไลท์ แสงท้องฟ้าตอนใกล้ค่ำ กับแสงอาทิตย์ มาตัดกันเหมาะกับการถ่ายภาพก่อนค่ำคืนของช่างภาพมือสมัครเล่นและใครหลายๆคน หากมันขัดกับทั้งสองที่กำลังมอง สีท้องฟ้านั้นแต่ ดันมีความเครียดกดดันและความสงสัยเข้ามาขัด




“ครับพี่ชอบเรามา 3 ปีแล้ว”

“แต่ทำไมผมไม่รู้จักพี่เลยล่ะครับ”

“เพราะตอนนั้นเราสนิทกับวี และเป็นเด็กกิจกรรมไง พี่น่ะเป็นแค่คนธรรมดาๆคนนึงในโรงเรียน ไม่ค่อยมีใครรู้จักหรอก”

“ทำไมวันพี่รับใบจบ ผมไม่เห็นพี่เลยล่ะ ผมยืนอยู่ข้างเวทีนะผมต้องเห็นสิ่”




“คือวันนั้น..” เซฮุนก็ได้เล่าเรื่องราวในวันจบของ มัธยมปลายปี3 ของเขา




Flash Back





“ขอเรียนเชิญ ผู้อำนวยการโรงเรียนเอสเอ็มฝ่ายมัธยม รองศาสตราจารย์ อี ซูมาน ที่เวทีด้วยครับ” จองกุกที่เป็น พิธีกรในวันนั้นได้กล่าว เชิญ คณะครูระดับอาวุโส ขึ้นเวทีเพื่อทำพิธีจบให้กับ มัธยมปลายปีที่3

ของโรงเรียน เบื้องหน้าของเวทีทุกอย่างยังคงเป็นปกติแต่หากข้างหลังเวีกลับต่างออกไป




“โอเซฮุนอยู่ไหน” เสียงครูที่คอยคุมและจัดการหลังเวทีกำลังหาตัวของเซฮุนอย่างรีบร้อย และบรรยากาศเริ่มกดดันขึ้นเรื่อยๆ




“เซฮุน เพิ่งไปโรงพยาบาลเมื่อกี้ครับ”

“เกิดไรขึ้นใครก็ได้บอกมาด่วน มันเกิดอะไร”

“เซฮุนล้มไปเพราะปวดแผลที่ผ่าตัดมาครับ”

“ทำไมเซฮุนถึงต้องผ่าตัด”

“นี่ครับ” เพื่อนของเซฮุนยื่นใบรับรองแพทย์ให้กับอาจารย์ หลังจากที่อาจารย์รับมาก็พยายามแกะลายมือหมอ พอได้ใจความว่า “หมอนรองกระดูกทับเส้นประสาท หมอได้ทำการผ่าตัดเมื่อวันที่ xx/05/2011” ซึ่งเป็นเมื่อวานนี้ ทำให้อาจารย์คนนี้พอเข้าใจแล้วว่าทำไมเซฮุนถึงต้องกลับโรงพยาบาลอย่างด่วน




“เอาเป็นว่าคนที่อยู่ต่อจากเซฮุน ให้ทำเหมือนไม่มีเขาไป น้องรหัสของเซฮุนอยู่ไหน”

“คะอาจารย์”

“งั้นเธอเป็นคนไปเชิญ ผอ. ในรอบต่อไป ทุกคนทำตามนี้แล้ว อาจารย์จะปรับเกรดให้ทุกคน” แล้วอาจารย์ก็เดินจากออกไปพร้อมกับน้องรหัสของเซฮุน ส่วนพิธีการก็เริ่มต่อไปอย่างไม่มีอะไร





ณ โรงพยาบาล




ผู้เป็นแพทย์เดินเข้ามาในห้องที่ตอนนี้มีเซฮุนนอนอยู่ในห้องฉุกเฉินเพียงคนเดียว โดยชุดที่เซฮุนใส่ก็ยังคนเป็นชุดนักเรียน ในสภาพที่หน้าของเซฮุนค่อนข้างซีดจากอาการปวด





“คุณเพิ่งจะผ่าตัดมายังไม่ถึง 6 ชั่วโมง ทำไมคุณถึงทำแบบนี้”

“วันนี้เป็นวันสำคัญของผมครับ เป็นวันที่ผมต้องไปร่วมพิธีจบการศึกษา”

“โอเค หมอเข้าใจนะ ว่าเราจบน่ะพิธีมีได้ครั้งเดียว แต่หมอก็ไม่อยากให้เราน่ะดูแลตัวเอง ถ้าไปแล้วมันไม่ใช่แค่ปวดอย่างเดียว อาการหนักกว่าเดิมแย่เลยนะ”




“ผมเข้าใจครับ แต่ผมตั้งใจว่าจะไป” ขณะที่เซฮุนกำลังจะบอกถึงอีกสาเหตุที่ต้องออกจากโรงพยาบาล แต่ก็โดนอีกคนขัดไว้

“สารภาพรักกับจองกุก”

“ทำไมพี่รู้”

“เพราะพี่คือพี่นายไง ถึงพี่จะเป็นหมอค่อยมีเวลาได้อยู่กับนายนะ แต่ไม่ใช่พี่ไม่ใส่ใจ พี่ไปล่ะคนไข้เยอะแยะ” คนเป็นหมอได้เดินออกจากห้องฉุกเฉินไป โดยไม่ฟังคำที่อีกคนจะพูด กลับกันหมอที่ออกมาจากห้องแล้วกับสีหน้าที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ จนพยาบาลที่อยูโถงห้องฉุกเฉินมาทัก




“คุณหมอเป็นอะไรไปคะหน้าเศร้าเชียว”

“มะ ไม่มีอะไรหรอกครับ”

“มีอะไรบอกได้นะคะ หรือหมออกหักคะ ปรึกษาได้นะคะ หมอคยองซูคนเก่งของโรงพยาบาล”

“ครับผม ถ้าผมมีอะไรแบบนั้นจะมาปรึกษานะ”





Present




“เพราะยาหมดฤทธิ์เลยปวดแผลกระทันหันหรอครับ”

“ครับ พี่เลยไม่ได้ไปขอจองกุกเป็นแฟนไง”

“พี่นี่กะจะเซอร์ไพร้ผมสิ่นะ มาของผมคบวันที่พี่จบเนี่ย”

“แล้วจองกุกรู้อะไรไหม”

“อะไรครับ”

“วันนี้ตรงกับวันที่พี่จบ”

“อ่าครับ พี่คิดว่าผมจะตอบว่าไงล่ะ” จองกุกเอื้อมมือมาหยิบช่อดอกไม้ของเซฮุนที่วางไว้บนโต๊ะขึ้นมาถือกึ่งกอดไว้ระดับอก

“ไม่รู้สิ่ พี่ว่าจองกุอาจจะปฏิเสธพี่”

“ผมตกลงครับ” เซฮุนที่ได้ยินว่าตกลงก็หันมามองอีกคน งงๆ อึนๆ ออกแนวอึ้งซะมากกว่า

“มองอะไรครับ พี่ฟังไม่ผิดหรอก” เซฮุนรับลุกจากเก้าอี้แล้วมาอุ้มจองกุกที่นั่งอยู่ข้างๆในท่าเจ้าสาวแล้วหมุนตัวไปรอบๆอย่างดีใจ แต่หากว่าเขาลืมไปว่าตรงนี้คือที่ส่วนกลาง




‘โครม ซ่า…..’ เซฮุนที่มองไม่เห็นว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ที่ของสระว่ายน้ำ เมื่อหมุนตัวได้สักพักก็ทำให้ร่างของทั้งเซฮุนและจองกุก ตกน้ำไปเป็นที่เรียบร้อย




“คนบ้า ดีใจอะไรเนี่ยเปียกเลย” จองกุกตอนนี้กำลังลอยคอไม่ห่างจากเซฮุนมากนัก

“สงสัยดวงพี่จะไม่พ้นเรื่องน้ำ”

“ห้าๆ ผมว่างั้นแหละครับ” พอทั้งสองได้เจอน้ำก็เล่นน้ำในสระด้วยกันไปเรื่อยๆ





ณ ประเทศเกาหลี




Galaxy Note2 ของจองกุก ตอนนี้ชานยอลได้เอาติดตัวไว้ตลอดเวลา แม้ว่าตอนเขามาตรวจงานในห้างจะทิ้งเอาไว้ในห้องทำงานของเขาบ้างก็ตาม




“คุณปาร์คตาบวมๆเป็นอะไรหรอคะ”

“ผมนอนน้อยไปหน่อยน่ะ ไม่มีอะไรหรอก อ่อผมขอคีย์การ์ดห้องทำงานคุณอู๋หน่อยนะครับ”

“ได้ค่ะ ดูแลตัวเองด้วยนะคะ คุณปาร์คคนหล่อแห่งห้างวายจี”

“ครับขอบคุณนะครับ” ชานยอลเดินเข้ามายังในห้องทำงาน วางกระเป๋าไว้บนโต๊ะแล้วนั่งพิงเก้าอี้ในห้องได้สักพัก ก็ต้องถูกขัดด้วยเสียงแอพไลน์




ติ๊งตึง




[หมาแท : จองกุกสบายดีไหม ]

[กุกกี้ : วันนี้ว่าไหมอยากเจอ ]

[หมาแท : กระต่ายน้อยตอบได้ T_T ได้ครับให้พี่ไปเจอที่ไหน ]

[กุกกี้ : คลองชอนกเยชอน ]




เหมือนแทฮยองจะดีใจมากที่ อีกฝ่ายตอบเขาแล้ว แต่หารู้ไม่ว่าคนที่ตอบนั้น ไม่ใช่คนที่เขาหวังไว้ ปาร์คชานยอลวางโทรศัพท์ไว้ที่โต๊ะแล้วพักสายตาต่อ




1 ชั่วโมงผ่านไป ปาร์คชานยอลได้ย้ายตัวเองมาอยู่ที่ห้องทำงานห้องนึงที่ไม่ได้ใช้มาพอสมควร ป้ายชื่อบนโต๊ะที่ยังดูใหม่ เขียนไว้ว่า “อู๋อี้ฟาน” มือของชานยอลลูบที่ป้ายชื่อนั้นเบาๆ




“ผมขอใช้ห้องทำงานพี่นะ พี่อย่าลืมไปดูลุกเราบ้างนะ” ชานยอลได้กล่าวขึ้นเบาๆ สายตายังมองอยู่ที่ป้่ยชื่ออันที่เขาคุ้นเคย เพราะเขาเป็นคนไปทำให้เจ้าของชื่อนี้เอง โน้ตบุ๊กและกระเป๋าวางไว้ที่โต๊ะทำงานที่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากโต๊ะของอู๋อี้ฟาน แล้วนั่งมองโต๊ะที่ว่างเปล่าไม่มีอะไรจนชานยอลเผลอหลับไป






“ชานยอล…. ตื่นได้แล้ว”

“ชานยอลลล”

“พี่คริสอ่า ยอลขอนอนแปปนึง” ชานยอลที่พูดขึ้นมาทั้งๆที่ยังนอนหลับหัวฟุบโต๊ะทำงานอยู่ ร่างสูงของคริสเอื้อมมือมาลูบหัวของคนที่นอนฟุบอยู่เบื้องหน้าช้าๆ




“พี่ไม่อยู่แล้วยังเป็นแบบนี้เลยนะ” ชานยอลจึงเงยหน้าขึ้นมาแล้วมองไปที่อีกคน

“พี่คริส ผมคิดถึงพีนะ ทำไมพี่ต้องจากเราไปกันเร็วแบบนี้” ชานยอลเอื้อมมือไปสัมผัสของมือของร่างสูงหากแต่เขากลับไม่สามารถสัมผัสได้ ยิ่งอยากอยู่ใกล้เท่าไหร่ร่างของคริสเหมือนถอยไกลออกไปเท่านั้น




“พี่คริสอย่าเพิ่งจากผมไป อย่าไป” ชานยอลพยายามร้องเรียกอีกคน แต่คริสกลับลอยออกไปเรื่อยๆ





“เฮือก..” ชานยอลสะดุ้งตื่นขึ้นมา แล้วมองไปรอบห้อง ที่ตอนนี้มีแต่เพียงไฟ บนเพดานเหนือโต๊ะทำงานเท่านั้น

“ทำไมพี่ต้องทำผมคิดถึงพี่ขนาดนี้ด้วย” ชานยอลมองไปที่นาฬิกา ซึ่งตอนนี้ใกล้เวลาที่เขานัดกับแทฮยองเอาไว้แล้ว ชานยอลจึงรีบออกจากบริษัทแล้วปั่นจักรยานของเขาไปยังคลองชอนกเยชอน





ด้านของแทฮยอง ตอนนี้กำลังนั่งรอจองกุกอยู่ที่คลองชอนกเยชอน เพียงคนเดียวกระแสน้ำที่ไหลผ่านหน้าของเขาไปอย่างต่อเนื่อง ไม่ได้ช่วยบำบัดสภาพจิตใจของเขาให้เย็นลงได้เลย ตอนนี้เขาอยากเจอจองกุกมากและกังวลว่าจองกุกอาจจะแค่นัดเขาไปอย่างนั้นก็ได้




“ไงคุณแทฮยอง นึกว่าจะไม่มาละ” ชานยอลเดินจูงจักรยานเข้ามาหาแทฮยอง ที่นั่งอยู่ใกล้ๆขอบของคลอง

“คุณพ่อปาร์ค”

“ไม่ต้องเรียกมาเรียกอย่างนั้น ผมยังไม่ได้นับญาติอะไรกับคุณ”

“ครับ..” เสียงของแทฮยองอ่อนลงทันทีเมื่อ ชานยอลพูดมาว่าไม่ได้นับญาติอะไรด้วยทั้งๆที่ เขานั้นเป็นถึงแฟนของลูกเขา

“ไม่ต้อง งง ว่าทำไมจองกุกไม่มา จากนี้ไปจองกุกจะไม่มาเจอคุณอีกแล้ว”

“เพราะอะไรครับ”



“คุณรู้คำตอบดีที่สุด ผมคงไม่ต้องตอบหรอกนะ ผมนัดคุณมาเพราะจะเอาสิ่งนี่มาให้ และไม่ต้องติดต่อกับลูกผมอีก” ชานยอลหยิบซองสีน้ำตาลจากในกระเป๋าเป้ของเขามาใส่มืออีกคน แล้วก็เดินจากอีกคนไปพร้อมกับจักรยานคู่กาย ทิ้งไว้ให้แทฮยอง งง กับสิ่งที่เกิดขึ้นว่าเพราะอะไรทำไมจองกุกถึงไม่อยากเจอเขา แล้วซองที่ชานยอลให้เขาคือซองอะไร